Open brief in de Standaard

Beste mevrouw Crevits Beste meneer Vandeurzen, 

Gisteren de eerste schooldag, vele kinderen weer op pad naar een boeiend schooljaar. Onze twee zonen gezwind de fiets op naar school, sinds dit schooljaar samen naar de secundaire klas. Ook voor ons zus, een meisje van 13 met een matig mentale beperking en autisme, was het gisteren de grote stap naar de middelbare school. Zo gezwind zijn we niet vertrokken gisteren… Ons meisje heeft een serieuze rugzak waardoor wij genoodzaakt zijn om onze zorg te delen. Ze gaat op internaat omdat ze zoveel structuur nodig heeft die wij haar niet kunnen bieden. Door onze zorg voor haar in de week uit handen te geven, kunnen wij als gezin verder functioneren. Wat waren wij gisteren graag naar de BuSo school in de buurt geweest, haar vriendjes terug gezien die samen ook de stap zetten naar de grote school. Wat had ik graag wat moed en steun gevonden bij de andere mama’s die ik al jaren ken en deel geworden zijn van ons verhaal. Wij kunnen in Zuidwest-Vlaanderen nergens terecht voor een Mfc-verblijf waar jongeren terecht kunnen. Wij moeten naar Poperinge, 45 km en drie kwartier rijden enkele reis. Elke maandag wordt dit dus ons in serieuze bochten wringen om haar te brengen en zelf op tijd op het werk te geraken. Elke week 3,5u vervoerstijd enkel en alleen omdat er in de streek geen gepast internaat is. En dan moet je weten dat onze derde pijler van het verhoogd kindergeld, inspanningen van het gezin zelf, als nul wordt gescoord. In het nieuws heeft men de mond vol van het -decreet, recht op gewoon onderwijs, maar waar is het recht op buitengewoon onderwijs én ondersteuning in je eigen omgeving. Wij moeten dankbaar zijn dat ze terecht kan in de school en het internaat want haar beste vriendinnetje had voor dit schooljaar geen plaats meer.  

Perspectief 2020 staat vol van wijze stellingen over zorg zelf opnemen, beroep doen op je netwerk,… maar ons meisje wordt volledig uit haar en ons netwerk getrokken. Geen vertrouwde gezichten, geen vriendjes waar ze eens kan gaan spelen, geen vrije tijdsactiviteiten waar ze kan aan deelnemen in het weekend waar ze klasgenootjes kan ontmoeten,… 

Eerlijk, ik voelde mij gisteren ook een verweesd kleutertje die voor de eerste dag werd achtergelaten op een overvolle en onbekende speelplaats. 

  frauke 

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Donker

Buiten waait het hard, is het koud, nat en mistig. En bovendien is het vroeg donker. November en december zijn...

Lees meer

Een jaar later

Ze verblijft nu al net iets meer dan een jaar in het Begijnhof en gaat werken in Noortpoorte. We kunnen...

Lees meer

Dag van de zorgouder

Twee jaar geleden werd 1 juni uitgeroepen tot dag van de zorgouder. Een dag waarop er extra aandacht komt voor...

Lees meer

wandelmaatje

Deze vrolijke viervoeter woont nu bijna een jaar bij ons. Het is bij momenten een ongeleid projectiel, een brokje energie...

Lees meer

Dansen in de regen

Ik luister de laatste tijd veel naar podcasts. Tijdens het wandelen met de hond laat ik me graag voeden met...

Lees meer

Wereldautismedag

Marie, niet jouw verstandelijke beperking maar wel jouw autisme is voor ons allen de grootste uitdaging. De onrust in je...

Lees meer

Stuiterbal

Telkens Marie naar huis komt, moet ik even wennen aan haar hoog energiepeil.En zij waarschijnlijk ook aan ons. Het gaat...

Lees meer

Onderwegstrook

Daar is hij dan! De onderwegstrook. Een idee dat al heel lang in mijn hoofd rond sluimert maar waar tot...

Lees meer

Diksmuide

Marie woont nu al 3 maand in het begijnhof in Diksmuide. Velen vragen me hoe ze het stelt. Maar beelden...

Lees meer

Stilvallen

Dit weekend werd er eentje waar ik, noodgedwongen, alle geplande activiteiten los liet (sorry #teamroeselare). Het was ook een weekend...

Lees meer

Het hebben van een zorgenkind is koorddansen
tussen lachen en huilen
tussen hoop en wanhoop
tussen stiekem dromen en plots verwonderd zijn 
tussen idealen bijstellen en andere kleine dromen waar maken.

Frauke