Radio Gaga raakte mij vanaf de eerste minuut van hun eerste uitzending.

Joris en Dominique zijn meesters in luisteren naar kwetsbare verhalen, dappere vragen durven stellen, stiltes laten wanneer je geraakt wordt, lievelingsliedjes spelen die daardoor een extra dimensie krijgen…

Toen ik hoorde dat het programma naar De Lovie kwam, heb ik geen moment getwijfeld.

Ik nam zelf contact op met de programmamakers, via FB, gewoon om te laten weten dat ik dolgraag ons verhaal wou vertellen.

Ik werd opgebeld en kreeg Rosalien aan de lijn, één van de knappe mederwerkers uit het team van de Chinezen. Het werd een aangenaam telefoongesprek waar ik mijn ‘goesting’ kon overbrengen.

Uiteraard kon Rosalien ons niets beloven, het is en blijft een TV-programma met veel voorbereidend werk op voorhand. 

Rosalien en haar collega hebben vanaf begin juli de moeite en inspanning gedaan om De Lovie te leren kennen, te ontdekken en even mee te leven. Zij en haar team zorgden ervoor dat bewoners van De Lovie op hun mooiste manier in beeld konden worden gebracht, alle respect hiervoor!

We wisten dat de jongens en hun caravan hun toevlucht zouden nemen op het terrein van De Lovie van 23 tem. 25 augustus.

Na 15 augustus begon het toch wel echt te kriebelen,… zouden we nu een kans krijgen om ons verhaal te doen…

Kort daarna kregen we een telefoontje van Marianne, zij vroeg of konden langskomen op woensdag 23 augustus tegen 19u. Spannend! 

De dag zelf kregen we opnieuw een telefoontje of we niet tegen 18u konden langskomen, dat paste beter in het programma. Okéetjes…Bolle van zijn werk gebeld, de jongens opgetrommeld en op naar Poperinge.

Ik voelde mij zo gelukkig, zo zenuwachtig en eigenlijk ook wel bijzonder op dat moment… Echt wel een droom die werkelijkheid wordt!

Toen we toekwamen stond Inge net haar verhaal te doen voor de gouden telefoon. Zo toevallig en zo zalig! Inge vertelde op haar dappere manier het verhaal van Merle, hun zorgenkind. Ze deed dit zo super, zo intens en zo kwetsbaar. Ik was echt fier op haar!

Na ons kwam Elias met ook een heel beklijvend verhaal, eentje dat aan de ribben bleef plakken. Ongelooflijk hoe respectvol de jongens met hem omgingen, oprecht luisterden naar zijn waarheid en dan toch hoopvol kunnen afsluiten met het prachtige lied van Strong (London Grammar)

De duisternis sloeg stilletjes aan toe, de jongens waren ook wel kapot na een eerste dag luisteren naar wat leeft in De Lovie. Een heel lieve dame, sorry ik ben je naam vergeten, kwam haar excuseren omdat er geen tijd meer was voor ons verhaal. Eerlijk, ik vond het helemaal niet erg. We hadden even kunnen snuiven van de Radio Gagasfeer, het beluisteren van de stijl van vragen stellen, even kunnen piepen in het piepkleine caravannetje… Ik heb de hele nacht niet geslapen, mijzelf alle mogelijke vragen gesteld en antwoorden daarop gegeven.

Vrijdag 25 augustus was het dan dé dag. Marie en ik nu alleen op weg naar De Lovie, glunderend en gniffelend op weg naar ons avontuur samen. Onderweg belde Bolle nog eens op om ons succes te wensen, de lieverd. Toen we toekwamen zaten de jongens nog niet in hun caravan, even tijd voor ontbijt en een deugddoende douche. Wij werden onmiddellijk warm onthaald, Marie verwend met een wafel. 

En dan… mochten we eindelijk plaatsnemen naast onze helden. Ik stierf op dat moment echt van de zenuwen maar iedereen van de ploeg deed hun opperste best om ons op ons gemak te laten voelen.

De caravan is een knusse plek en wordt snel gevuld met de warmte en empathie van de jongens. Het werd een intens gesprek van drie kwartier waar zowel Marie als ik ons verhaal mochten doen, aangevuld door wijze vragen van de jongens. Het duurde niet lang voordat we helemaal in onze Gaga-bubble zaten, genoten van de erkenning voor onze buitengewone situatie en konden dit moment afsluiten met ons lijflied ‘Als ze lacht’ van Yevguini. 

De cameraman Philippe kwam nog even mee om Marie in haar leefgroep te filmen. Ook dit werd een intens moment tussen Marie en Pieter.

Dikke dank je wel aan Joris, Dominique en de voltallige ploeg van de Chinezen voor dit onvergetelijk moment!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Donker

Buiten waait het hard, is het koud, nat en mistig. En bovendien is het vroeg donker. November en december zijn...

Lees meer

Een jaar later

Ze verblijft nu al net iets meer dan een jaar in het Begijnhof en gaat werken in Noortpoorte. We kunnen...

Lees meer

Dag van de zorgouder

Twee jaar geleden werd 1 juni uitgeroepen tot dag van de zorgouder. Een dag waarop er extra aandacht komt voor...

Lees meer

wandelmaatje

Deze vrolijke viervoeter woont nu bijna een jaar bij ons. Het is bij momenten een ongeleid projectiel, een brokje energie...

Lees meer

Dansen in de regen

Ik luister de laatste tijd veel naar podcasts. Tijdens het wandelen met de hond laat ik me graag voeden met...

Lees meer

Wereldautismedag

Marie, niet jouw verstandelijke beperking maar wel jouw autisme is voor ons allen de grootste uitdaging. De onrust in je...

Lees meer

Stuiterbal

Telkens Marie naar huis komt, moet ik even wennen aan haar hoog energiepeil.En zij waarschijnlijk ook aan ons. Het gaat...

Lees meer

Onderwegstrook

Daar is hij dan! De onderwegstrook. Een idee dat al heel lang in mijn hoofd rond sluimert maar waar tot...

Lees meer

Diksmuide

Marie woont nu al 3 maand in het begijnhof in Diksmuide. Velen vragen me hoe ze het stelt. Maar beelden...

Lees meer

Stilvallen

Dit weekend werd er eentje waar ik, noodgedwongen, alle geplande activiteiten los liet (sorry #teamroeselare). Het was ook een weekend...

Lees meer

Het hebben van een zorgenkind is koorddansen
tussen lachen en huilen
tussen hoop en wanhoop
tussen stiekem dromen en plots verwonderd zijn 
tussen idealen bijstellen en andere kleine dromen waar maken.

Frauke