Kalenders

e hebt een grote passie voor kalenders, in alle maten en vormen.

Kalenders zijn van die zekerheden in jouw leven! Een datum staat vast, een maand is een opeenvolging van dagen, een jaar een opeenvolging van maanden.

Je hebt een scheurkalender in je kamer en nog twee jaarkalenders: een van K3 en een van Nachtwacht. Hoewel je met één genoeg hebt, slaag je er telkens in mij te overtuigen dat een tweede ook noodzakelijk is.

Het is één van je eerste werkjes als je thuis komt, je kalenders terug ‘juist’ zetten. Blaadjes worden afgetrokken, kruisjes worden gezet.

In onze keuken hangt ook nog een ‘driewekenschema’ waarop je aan de hand van picto’s en foto’s telkens goed kan volgen wat er komen gaat. Je doet ook niets liever dan er 100 keer naar gaan kijken, een dikke bol op de dag van vandaag plaatsen en de dag van gisteren doorkruisen. 

Hoewel je eigenlijk niet kan schrijven en lezen, heb je ook een passie voor letters en namen. 

Combineer beide passies samen en je hebt een TOP-activiteit voor jou: de verjaardagen invullen op je kalender (en je vindt zelf niets leuker dan verjaren).

Je overloopt elke maand en het is aan mij om te zeggen wie jarig is. Ik zeg eerst de naam en dan de datum. Je vindt de datum terug door op zoek te gaan naar de cijfers. Cijfers hoger dan 10 worden opgesplitst in 2 (vb. 26 wordt een 2 en een 6). En dan moet de naam gespeld worden. De ene letter komt al vloeiender tevoorschijn dan de andere. 

Je bent een eeuwige twijfelaar dus soms moet ik wel eens een letter voorschrijven. Je kan ze in principe schrijven, maar fouten maken dat laat je jezelf niet toe.

Ik moet me heel hard concentreren op het correct spellen van de namen. Ik word verplicht me enkel met jou bezig te houden want elke nevenactiviteit zorgt voor vertraging en daar hou jij niet van.

Na een tijdje staat je kalender vol met mensen die jou nauw aan het hart liggen. De namen zijn herkenbaar geschreven, met af en toe een persoonlijke ’touch’. Maar zeg nu zelf, ropa klinkt toch veel toffer dan opa.

Jij glundert en ik bewonder je. Omdat je er toch maar weer in slaagt om met je ‘beperkte’ capaciteiten jezelf te overtreffen!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Donker

Buiten waait het hard, is het koud, nat en mistig. En bovendien is het vroeg donker. November en december zijn...

Lees meer

Een jaar later

Ze verblijft nu al net iets meer dan een jaar in het Begijnhof en gaat werken in Noortpoorte. We kunnen...

Lees meer

Dag van de zorgouder

Twee jaar geleden werd 1 juni uitgeroepen tot dag van de zorgouder. Een dag waarop er extra aandacht komt voor...

Lees meer

wandelmaatje

Deze vrolijke viervoeter woont nu bijna een jaar bij ons. Het is bij momenten een ongeleid projectiel, een brokje energie...

Lees meer

Dansen in de regen

Ik luister de laatste tijd veel naar podcasts. Tijdens het wandelen met de hond laat ik me graag voeden met...

Lees meer

Wereldautismedag

Marie, niet jouw verstandelijke beperking maar wel jouw autisme is voor ons allen de grootste uitdaging. De onrust in je...

Lees meer

Stuiterbal

Telkens Marie naar huis komt, moet ik even wennen aan haar hoog energiepeil.En zij waarschijnlijk ook aan ons. Het gaat...

Lees meer

Onderwegstrook

Daar is hij dan! De onderwegstrook. Een idee dat al heel lang in mijn hoofd rond sluimert maar waar tot...

Lees meer

Diksmuide

Marie woont nu al 3 maand in het begijnhof in Diksmuide. Velen vragen me hoe ze het stelt. Maar beelden...

Lees meer

Stilvallen

Dit weekend werd er eentje waar ik, noodgedwongen, alle geplande activiteiten los liet (sorry #teamroeselare). Het was ook een weekend...

Lees meer

Het hebben van een zorgenkind is koorddansen
tussen lachen en huilen
tussen hoop en wanhoop
tussen stiekem dromen en plots verwonderd zijn 
tussen idealen bijstellen en andere kleine dromen waar maken.

Frauke