Ons meisje loopt al een aantal maanden zinderend rond. Compleet overspoeld door haar emoties, alle prikkels die passeren komen massaal binnen, alles wat niet loopt zoals ze in haar hoofd heeft voorgeprogrammeerd zorgen voor extra stress.
Stress dat zich uit in in conflict gaan met jongeren op haar school of uit haar leefgroep, compleet blokkeren, een donderwolk gezicht opzetten.
Bij ons thuis merken we het aan het ontiegelijk vroege uur waarop ze mij uit bed borstelt, het in mij kruipen, mij claimen, haar onverklaarbare tranen, haar emoties die alle kanten uitschieten.
We hebben ons al kapot gesuft op de cruciale vraag: ‘ wat scheelt er toch’? We kunnen er geen vinger op leggen en blijven dus alles uit de kast halen om haar de ultieme rust te bieden.
En het blijft enorm belangrijk dat we met zijn allen haar die rust kunnen bieden.
Marie zit nu al haar derde schooljaar in de Lovie maar nog steeds ben ik op zoek bij wie ik mijn verhaal, mijn vraag, mijn spinsels kwijt kan. Na de perspectiefnamiddag raapte ik de moed samen om die vragen te stellen aan school en leefgroep. Gelukkig kreeg ik snel hier een antwoord op en werd er een datum geprikt.
Gisteren hadden we een overleg in de Lovie, samen met de sociale dienst, school en leefgroep. Ik kreeg op de meeste vragen een duidelijk antwoord.
Daarnaast werd ook het gedrag en onrust van ons meisje besproken.
Marie is een stoere puber die graag meedoet met de bende rond haar en zeker niet wil onderdoen. Ze houdt alles in het oog, imiteert omdat ze eigenlijk zelf niet weet wat er van haar verwacht wordt. Ze geniet van mensen rond zich, van de sfeer en enthousiasme.
Daarnaast is ze nog steeds dat hele kleine meisje dat de wereld niet begrijpt, dat niet in staat is te verwoorden wat er gebeurt of haar stoort, dat ook al heeft ze een probleem en ligt de oplossing letterlijk in handbereik er toch niet in slaagt om tot actie te komen.
Haar hele leven lang moet ik mijn meisje verdedigen in haar kwetsbaarheid. Ze wordt altijd overschat en het is absoluut niet gemakkelijk om haar te blijven zien als dat kleine peutertje. Ze kan wel heel wat en dan wordt er ook wat van haar verwacht. Haar aankunnen is een heel stuk minder en toch wel doorslaggevend. Het evenwicht tussen kunnen en aankunnen is telkens aftasten en aanpassen.
Ze wordt ongelooflijk graag gezien op school en in de leefgroep en ik heb ongelooflijk veel ontzag voor alle medewerkers rond haar. Ze willen haar de beste kansen geven, geloven in haar groeikansen en willen haar elke dag de kans geven om Marie te zijn.
Maar ook hier heb ik toch vooral moeten pleiten om haar te zien als het kleine peutertje, een heel klein meisje in een groot lichaam.
We kwamen tot een aantal afspraken waar ik me heel goed kan in vinden, op hoop van zegen!
Na zo’n overleg heb ik toch wel telkens de weerbots hiervan. Het blijven vechten voor haar zwakte, haar blijven lezen, de wereld rond haar vertalen, haar kronkels in woorden omzetten, haar omarmen en haar koesteren.
Hou ik dit nog haar hele leven vol? Die gedachte alleen beangstigd mij…
Ook voor haar is het niet simpel, ze moet telkens op de toppen van haar tenen functioneren, dapper meedoen met de rest, altijd ‘flink’ willen zijn… met de nodige ontploffingen erbij. Het zou mooi zijn mocht ook zij vrede kunnen nemen met haar ‘zwakte’. Het is verdomde plicht haar in haar zwakte groot te laten zijn!
