Ik heb een heel goede vriendin Mieke die een paar jaar geleden met haar gezin een jaar in Australië heeft gewoond. Ik heb in dat jaar niet de kans gegrepen om haar te bezoeken.
Mieke wordt 40 dit jaar en wil voor haar verjaardag terug naar Australië, samen met twee vriendinnen. Vorig jaar stelde Mieke me de vraag of ik één van die uitverkoren vriendinnen wil zijn. Ik voelde me enorm vereerd en besefte ook dat dit once-in-a-lifetime ervaring wordt! Natuurlijk zei ik ja!
Sofie, Mieke en ik zaten al een aantal keer samen, stelden een mooi programma samen en gaven zo stap voor stap deze grote droom een concrete vorm.
Op 11 mei vertrekken we en nemen we tot 27 mei afscheid van ons gezin. Ik krijg het eerlijk gezegd al warm en koud als ik eraan denk.
Ik realiseer me dat ik een ongelooflijk avontuur tegemoet ga, samen onder de veilige vleugels van Sofie en Mieke.
Aan de andere kant moet ik voor dit avontuur volledig uit mijn comfort-zone komen, ik ben nog nooit zo lang zonder mijn gezin geweest. En eigenlijk ga ik geen enkel avontuur aan zonder Bolle, zonder hem stel ik eigenlijk niets voor.
Ik neem deze kans met beide handen, kijk er ook wel naar uit! Het wordt zeker voor ons meisje een serieuze beproeving want tijdens de weekends kruipt ze IN mij. Er gaat geen minuut voorbij of er weerklinkt een ‘moeke!’ door ons huis. Ze leunt voor alles op mij en kan mijn moeilijk lossen.
Voor haar wordt mijn reis ook de kans om wat los te komen van mij, wat onder mijn vleugels te komen en zich zelf laten geloven dat ze dit wel kan zonder mij.
Alvast een dikke dank je wel Mieke en Sofie voor deze wondermooie kans die jullie mij bieden!
