Ik zat een week voor de paasvakantie samen met een opvoedster uit de leefgroep, juf, de groepschef en de contextbegeleidster.
Marie liep al 4 maanden op haar toppen van haar tenen, prikkelbaar en met een constant ontploffingsgevaar rond.
Er werden een aantal concrete afspraken gemaakt die maandag van start gingen:
Marie mag elke voormiddag naar groep 6, een klas uit dezelfde cluster waar er minder interactie is. Deze klas heeft een heel sterke autiwerking en eerder rustige leerlingen.In de namiddag sluit ze terug aan in haar oorspronkelijke klas waar dan op dat moment ook enkele leerlingen een ander programma volgen.
Marie neemt elk weekend een fotoverslagje mee van het weekend. Ze vertelde dit telkens in de bewonersraad. Vanaf nu vertelt ze dit verslagje individueel aan een begeleid(st)er.
Ze nam haar GSM mee in haar kamertje omdat er daar een app opstaat waarmee ze dagprogramma kan volgen. Het feit dat ze met deze gsm ook kan bellen, berichtjes krijgen, foto’s doorsturen en krijgen, … maakten haar een rusteloos beestje. GSM blijft vanaf nu thuis.
Thuis heeft ze 3 kalenders die ze plichtbewust bijhoudt. Woensdag kocht ze met een opvoedster een kalender voor in haar en zette daarop ook de activiteiten die gepland staan: schoolreis, vrije dagen, Rock for Specials,…
Ze kreeg ook een schriftje waarin ze ‘schrijft’ wat ze leuk en niet leuk vindt. Haar schriftje heeft geen sleutel nodig, haar geheimen zal je niet lezen want enkel zij haar eigen schrijven ontcijferen.
Nancy neemt haar af en toe mee voor een individueel gesprekje.
Haar medicatie werd fors opgetrokken.
Het was een spannende week. Haar medicatie werd al sinds vrijdag verhoogd en eigenlijk had ik op een klein wondertje gehoopt. Maandag nog steeds een duracelkonijntje dat vertrok, onze batterijen waren ook na dit weekend plat.
Maar dan kwam ze donderdag aan de telefoon en hoorde ik sinds lang mijn tevreden meisje aan de telefoon. Ik voelde haar glimmen door de telefoon en haar geratel was eindelijk weer een lang uitgesponnen verhaal. Ik durfde stiekem hopen…
En dan werd dit zonnig weekend ook eentje om echt van te genieten! Ze genoot, glom en kon ook om met compromissen sluiten. Compromissen sluiten blijft belangrijk maar dit was lange tijd niet meer haalbaar.
Ik doe een klein vreugdesprongetje en kijk heel hoopvol op naar het volgende!
