Brussen is de verzamelnaam voor broers en zussen van personen met een beperking.
Wij thuis hebben hier twee fantastische brussen! Onze Gust is twee jaar ouder dan zijn zus, Miel is een jaar jonger. Ze wordt letterlijk omringd door twee broers die voor haar door het vuur zouden gaan.
Het was niet altijd simpel voor onze twee jongens. Marie was een meester in het verknallen van hun spel, als een dino door hun constructies lopen, hen de meest gênante momenten bezorgen als hun vriendjes op bezoek kwamen…
Lange tijd maakten wij de fout om haar te beschermen, hen net teveel begrip en geduld te vragen voor hun zus, hen eigenlijk afleren om voor zichzelf op te komen. Marie was bijna het magische woord voor begrip voor alles, alles laten vallen als ze brult, op kousenvoeten rondlopen om zoveel mogelijk conflicten te vermijden.
Ik ben ook echt bang geweest dat ik op een dag de terechte rekening zou gepresenteerd zou krijgen. Dat ze mij terecht zouden wijzen op mijn oneerlijk schermen voor hun zus, voor mijn haast absurde vraag om alles te begrijpen, voor mijn compleet overdreven reacties op hun gedrag als ik weer eens volledig opgedraaid was,… Mijn geduld en courage voor ons dochter was groot maar er kon niets meer bij voor mijn jongens. Ik ging haast gewapend naar elk oudercontact van de jongens en straalde waarschijnlijk ook wel de boodschap :’ zeg hier niets negatiefs, want dat kan er nu niet meer bij!’
Compleet absurd uiteraard want ook mijn jongens hebben recht op een hobbelig parcours en hoeven zeker niet perfect te zijn!
De beslissing om ons meisje op internaat te laten gaan, was de meest zware maar ook de meest juiste beslissing ooit! Niet alleen omdat ze daar de structuur krijgt die ze nodig heeft maar ook omdat op die manier onze jongens kunnen functioneren in een doorsnee gezin tijdens de week.
Ook het duidelijker stellen van grenzen naar ons meisje en haar terecht te wijzen als ze haar broers pijn deed of als ze onredelijk boos werd omdat het niet altijd haar keuze kan zijn.
Op die manier kwam voor ons hele gezin wat ademrust.
We hebben hen niet de onbezorgde jeugd kunnen geven die we ze gunnen, hebben vele ‘rotvakanties’ achter de rug, zijn vaak gevlucht van bezoekjes of feestjes omdat ons miss weer eens overprikkeld was,… Onze jongens zijn meesters in verdraagzaamheid, in animeren, in blijven meegaan in een kinderlijke wereld, in nog maar eens hetzelfde mopje vertellen of hetzelfde telefoongesprekje voeren…
We kunnen niet genoeg benadrukken hoe dankbaar we zijn voor deze fantastische zonen!
En ondanks mijn angst om hen tekort te doen, heb ik nu voldoende vertrouwen opgebouwd om te kunnen zeggen dat ze me tot op dit moment niets verwijten. Ik vraag het hen geregeld, druk hen op het hart dat ze me het altijd mogen zeggen,… maar meer dan wat gefrons krijg ik niet als antwoord.
Het was ook Noor, bezielster van Magenta, die zelf ook zorgenmama én Brus is, die me altijd zei: ‘ik heb als Brus nooit niets tekort gehad’. Haar woorden gaven mij de kracht om mijn angst los te laten en ‘gewoon’ mijn best te doen.
Ik ben apetrots op mijn jongens en ze ook oneindig dankbaar! Ze blinken uit in verdraagzaamheid, empathie en geduld! Elk op hun manier, elk door heerlijk zichzelf te zijn!
