Wat wil een mens nog meer

Toen we gisteren in bed kropen, was het met een grote glimlach én één groot besluit: wat loopt ons miss zalig rond de laatste maanden! Ze is zo vrolijk, zo heerlijk echt haar zelve en glundert de hele dag.

Ze heeft een heel goede vakantie achter de rug en wij dus ook. Eentje met een kort reisje op haar maat met moeke en papa, met een scoutskamp en een Jombakamp en met weken in de leefgroep waar ze kon genieten, verwend werd en haar structuur terug kon vinden.

Ze kreeg in haar leefgroep een nieuwe kamer. Ze sliep drie jaar op de bovenverdieping waar de gang is met alle slaapkamers naast mekaar. Ze verhuisde naar een kamer op de benedenverdieping, een vroegere studio met eigen sanitair (en keukentje dat om heel begrijpbare redenen op slot is). Ze heeft haar eigen plekje om haar jas op te hangen waardoor ze niet meer in de vestiaire waar alle kastjes van de andere bewoners staan. Ze heeft veel minder interacties waardoor ze ook minder het gevoel heeft dat ze iets fout gedaan heeft als ze een opmerking krijgt en ook minder de verleiding om anderen terecht te wijzen als er iets ‘fout’ loopt.

Ze mag nu wat langer slapen en gaat met de tweede groep (pas om 9u20) naar school met de fiets. Ook op die manier heeft ze ook tijdens het fietsritje en op school minder kans op interacties. Ze mag ook langs de deur dicht bij haar kamer naar buiten en hoeft niet langer langs de voordeur waar iedereen voorbij moet. Er ligt zo net geen rode loper voor haar uitgespreid…

Op school werken ze nu met een schoolagenda waar haar programma wordt gevisualiseerd. Het weekschema van de leefgroep kan ze ook volgen op haar eigen tabletje en ook wij vullen het programma van thuis en de personen die haar voeren of halen aan in een agenda. We doen met zijn allen ons best om alles zo tastbaar mogelijk te maken. Marie weet heel vaak hoe haar programma eruit ziet maar het kunnen zien, herbekijken en controleren biedt haar rust.

En die rust zorgt ervoor dat ze glimwormt, omkan met een neen, ze ratelt en tatert en ons met haar heerlijke versprekingen immens vrolijk maakt.

En wij… wij gniffelen en beseffen dat we van elk moment moeten genieten! En dat doen we ook. 

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Donker

Buiten waait het hard, is het koud, nat en mistig. En bovendien is het vroeg donker. November en december zijn...

Lees meer

Een jaar later

Ze verblijft nu al net iets meer dan een jaar in het Begijnhof en gaat werken in Noortpoorte. We kunnen...

Lees meer

Dag van de zorgouder

Twee jaar geleden werd 1 juni uitgeroepen tot dag van de zorgouder. Een dag waarop er extra aandacht komt voor...

Lees meer

wandelmaatje

Deze vrolijke viervoeter woont nu bijna een jaar bij ons. Het is bij momenten een ongeleid projectiel, een brokje energie...

Lees meer

Dansen in de regen

Ik luister de laatste tijd veel naar podcasts. Tijdens het wandelen met de hond laat ik me graag voeden met...

Lees meer

Wereldautismedag

Marie, niet jouw verstandelijke beperking maar wel jouw autisme is voor ons allen de grootste uitdaging. De onrust in je...

Lees meer

Stuiterbal

Telkens Marie naar huis komt, moet ik even wennen aan haar hoog energiepeil.En zij waarschijnlijk ook aan ons. Het gaat...

Lees meer

Onderwegstrook

Daar is hij dan! De onderwegstrook. Een idee dat al heel lang in mijn hoofd rond sluimert maar waar tot...

Lees meer

Diksmuide

Marie woont nu al 3 maand in het begijnhof in Diksmuide. Velen vragen me hoe ze het stelt. Maar beelden...

Lees meer

Stilvallen

Dit weekend werd er eentje waar ik, noodgedwongen, alle geplande activiteiten los liet (sorry #teamroeselare). Het was ook een weekend...

Lees meer

Het hebben van een zorgenkind is koorddansen
tussen lachen en huilen
tussen hoop en wanhoop
tussen stiekem dromen en plots verwonderd zijn 
tussen idealen bijstellen en andere kleine dromen waar maken.

Frauke