Ik heb zo van die momenten waarop het lijkt dat er geen filter opstaat.
Op die momenten komt alles binnen, raakt alles me en heb ik dan nog eens de onweerstaanbare drang om erop te reageren, zaken te nuanceren en zaken recht te zetten.
Dan wil ik ons verhaal in de verf zetten, onze kant van de werkelijkheid verduidelijken en zwart-wit uitspraak nuanceren.
In tijden waar politici stemmen willen ronselen met zwart-wit uitspraken, sta ik zeker op scherp. Dan wordt alles zo bikkelhard gesteld dat alle nuance verdwijnt. Dan wordt iedereen over dezelfde kam geschoren, hoewel elke situatie zo uniek is.
Ook als er nog maar eens de discussie wordt gevoerd waarbij ‘inclusie’ lijnrecht tegenover ‘buitengewoon’ wordt gesteld, voel ik het vanbinnen borrelen en raakt het me alweer meer dan ik zou willen. Dan wil ik nog maar eens uitleggen dat wij met ons zorgenmeisje volledig voor inclusie zijn, maar dat haar buitengewone zorgvraag in haar geval vooral een antwoord vindt in de buitengewone wereld. Zo’n discussies hebben volgens mij geen zin, want zij gaan op zoek naar duidelijke stellingen terwijl elke realiteit en beleving zo verschillend zijn. En voor die verschillen moet iedereen elk respect hebben.
Ook op momenten dat ik midden van de professionelen zo moet vechten voor ‘ouderparticipatie’, vraagt dit zoveel van mij. Ik heb het zo gehad met profs die beslissen in onze plaats welke informatie we doorkrijgen, welke vormingen er ons worden aangeboden en hoe wij moeten beschermd worden. Ik weet dat dit vaak gebeurt vanuit de beste bedoelingen, maar ik weet ook dat ik als ouder wel zelf kan aangeven wat ik wil, wat ik aankan of wat ik nodig heb.
Als ik dan nog eens keihard opboks tegen de realiteit van de zorgsector waarbij mensen in de kou blijven staan met hun meer dan dringende zorg, dan gaat ook hier mijn hard bloeden. Dan wil ik ook hier mijn verantwoordelijkheid nemen, dit aankaarten en schreeuwen dat het zo oneerlijk is!
Dit opboksen, aankaarten en vechten voor/tegen vraagt zoveel energie van mij. Ik denk dat ik op die momenten ook erg vermoeiend ben voor mijn omgeving want ik durf wel tot drammen over te gaan.
Ik wil me dan ook excuseren bij iedereen die er meer dan genoeg van heeft.
Ik doe mij best om mijn focus ook op andere thema’s te leggen, mij wat in te houden maar… ik laat het zeker niet los. Je hoort nog van mij.
