Wij zijn een gezin dat leeft op twee snelheden.
We hebben ons tempo van het hele gezin dat vooral bepaalt wordt door ons meisje. Zij bepaalt onze kalender, onze uitjes, onze daginvulling, ons tempo. We plannen onze weekends op haar maat en houden daarbij vooral rekening met haar innerlijke rust die zijn nodig heeft. Aan de andere kant wervelt ze ook door ons huis en is een berg strijk verwerken een onmogelijke opdracht omdat ze wel elke tien minuten de nodige animatie en nabijheid vraagt.
Daarnaast hebben we het tempo van een gezin met opgroeiende zonen die elk hun weg zoeken en vinden. Zij bepalen ook voor een groot deel onze agenda van het weekend, alleen maken wij nog maar zelden deel uit van hun planning. Het is heerlijk om te zien hoe zij hun engagementen opnemen en hun uitjes plannen met vrienden. Ook zij wervelen door het huis maar dan eerder in de vorm van… ‘is er nog eten in huis, ik moet binnen een half uur mijn trein halen…’
Ik geniet van hun vrije manier in het leven staan en wil er ook alles aan doen om hen dit te gunnen.
We hebben veel te lang de gedachte vastgehouden van ‘we doen als gezin alles samen’. Ons leven stond volledig in teken van ons meisje en het heeft wel wat jaren geduurd voordat we dit konden inzien en loslaten.
We hielden ons vaak halsstarrig vast aan de intentie: ‘het zal en moet hier gezellig worden met zijn allen’ maar kwamen heel vaak van een kale reis terug thuis.
We leerden de twee tempo’s in ons gezin plaats te geven en daar ook rekening mee te houden.
Daarnaast ervarenwe ook een groot verschil tussen het tempo van de week en de weekends.
In de week gaan we allebei fulltime werken. Onze jongens hebben al enige graad van zelfstandigheid bereikt, wat maakt dat we minder slaaf geworden zijn onze ratrace. We weten dat ze zelfstandig thuis geraken, hebben ook de luxe dat ze zelf aan de slag gaan met hun schoolwerk en ook de weg naar de koelkast kunnen vinden.
Gaan sporten of een uitje meepikken gaat veel spontaner omdat we geen babysit of opvang moeten voorzien. De andere kant van de medaille is dan gezwind en fris aan het werk gaan de day after.
Vooral ik heb periodes waarbij het ‘opgesloten gevoel’ me enorm beklemt.
Op die momenten waarbij we elke sociale uitnodiging en elk uitje moeten overwegen in functie van de opvang voor ons meisje, neemt de FOMO (fear of missing out) de overhand.
Dan besef ik ten volle dat andere gezinnen met opgroeiende kinderen meer en meer persoonlijke vrijheid verwerven, en dat wij in de weekends blijven ploeteren in ‘de kleine kinderen organisatie’.
Gelukkig zorgt ons meisje ervoor dat het veilig koesteren onze gezinscocon telkens momenten vol dankbaarheid, innige knuffels en ‘ik zie je graag’-boodschappen worden. Zij neemt ons op die momenten op sleeptouw en leert ons de wijze les van leren genieten van het moment zelf.
En als we dan eruit kunnen, geniet ik met volle teugen!
