Ik was in oktober naar hun optreden in de Vooruit in Gent geweest.
Omdat ik mijn geluksmomenten zo graag tastbaar koester, had ik ook deze keer een cd laten signeren.
Het waren de mannen zelf die me vroegen of ons meisje al eens een optreden had bijgewoond?
En dat ze zeker welkom was!
Mijn eerste reactie was: ‘in geen honderd jaar’. Ik heb doorheen de jaren een complete ‘voorstellingen-met-Marie-fobie’ ontwikkeld nadat we al enkele keren theaterzalen vroegtijdig moesten verlaten na bliksemde blikken en venijnige ‘wat-voor-moeder-is-me-dat’-opmerkingen.We durven enkel voorstellingen aan waar we omringd worden door kleuters en heerlijk mogen meespringen, meedansen en ongegeneerd reageren.
Maar omdat ik voelde dat de mannen van Yevgueni ons er wel echt graag erbij wilden, wilde ik dit wel een kans geven. En we hadden toch nog twee kaartjes voor hun optreden in OC de Wervel liggen.
Ik trok mijn stoute schoenen aan en hanteerde het eenvoudige principe #durftevragen.
In OC de Wervel werken ze met ongenummerde plaatsen. Om een goed plekje te bemachtigen, moet je eigenlijk ruim op tijd komen. Maar met een meisje dat niet kan wachten, is dat niet haalbaar. Je loopt het risico dat ze nog voor dat het optreden begint, ze het al gehad heeft…
Ik stuurde hen een kort mailtje met de vraag of het voor ons mogelijk zou zijn om twee plekjes te voorzien vlak bij het podium zodat we goed kunnen volgen. Ik kreeg al heel snel een positief antwoord terug. Zonder ellenlange administratieve procedures, verslagen van behandelende artsen of alle mogelijk attesten, werd onze vraag au serieux genomen in ingewilligd. Heerlijk!
Ik stuurde via de site van Yevgueni de vraag of ik hun playlist voor de avond kon krijgen. We weten uit ervaring dat zaken tastbaar maken een zekere basisrust biedt voor ons meisje. Ik kreeg al snel de lijst van liedjes en een ‘we wensen jullie een mooie avond’-groet.
Ook hier stond ik positief versteld van hoe vlot ik dit allemaal kreeg. Een tijdje geleden ging ik die zaken niet durven vragen. Nu weet ik wel beter.
Omdat ik het erg belangrijk vind dat we dankbaar moeten zijn voor mensen die zich openstellen voor ons meisje, wou ik graag dat ze de mannen iets persoonlijks kon geven.
Ons miss heeft wel enig artistiek talent en dit in combinatie van een heerlijke crea-juf, resulteerde in een mum van tijd in een prachtig ‘als-ze-lacht-zelfportret’.
Vrijdag was het dan zover! Gewapend met ons arsenaal voorbereidingen, hadden we er allebei zin in!
zelfportret: check
playlist: check
afvinkbalpen: check
koptelefoon: check
Bij het aanmelden in de Wervel, hadden ze maar een half woord nodig om ons mee te leiden naar twee prachtplekken helemaal vooraan het podium.
De twee witte bladen met ‘gereseveerd’ op lagen al te blinken en ze kwamen nog eens extra vragen of het oké was. Ik kon even in de grond zinken van schaamte, maar dit gevoel vloeide al snel over in een gelukzalige status van ontspanning!
Het werd een avondje vol lievelingsliedjes, mijmerende luisterfragmenten, meesterlijke muzikale momenten en af en toe een glimp van de zanger him-self die ons bemoedigend knipoogde.
We genoten met volle teugen en dan weerklonk ONS lijflied. Het werd een mooie interactie tussen de groep en de glimworm naast mij. Een serieuze krop nestelde zich in mijn keel, compleet overspoeld door geluk!
Bij het signeren van de beloofde CD, overhandigde ons meisje haar kunstwerk. Ze blonk van trots en de welgemeende complimenten van de mannen kwamen oprecht binnen!
Alweer een prachtige avond om in ons grote ‘koester-momenten-boek’ te plakken…
Dikke, dikke merci!
