December is een maand die we heel graag uitzwaaien.
Zeker de kerstperiode is eentje waar ik geen fan van ben, nog nooit geweest eigenlijk. En zeker niet sinds we bij ons thuis een dramkonijn lopen hebben.
Ons meisje haat verrassingen en kan met spanning moeilijk om.
Sinds een aantal jaar hebben we een aantal zaken gevonden die de stress een beetje kunnen reduceren.
Ze weet precies op voorhand wat ze zal krijgen, geen verrassingen voor haar! Ik verpak samen met haar alle cadeautjes. Uiteraard met een verhoogd verklappingsrisico.
We vragen ook aan de andere personen die een cadeautje voor haar kopen, wat ze zal krijgen.
Vroeger wou ze als een losgeslagen wild alle cadeautjes in één keer uitpakken. Ze stelde zich zelfs geen vragen of dat cadeau eigenlijk voor haar bestemd was of niet.
De grote hoop verpakte verrassingen werkten voor haar als een rode lap op een stier.
Sinds enkele jaren heeft zij de regie van het cadeautjesverkeer in handen.
We maken een blad met fotootjes van alle genodigden. Zij gaat parmantig in de zetel zitten met haar alcolholstif in de aanslag.
Het is Marie zelf die aangeeft wie er nu zijn/haar cadeautje mag uitdelen. Ze doorstreept telkens het fotootje van de gulle gever.
Ze ziet de overblijvende personen synchroon minderen met het aantal ongeopende cadeautjes.
Het is heerlijk om te zien hoe al haar kleine nichtjes en neefje haar dit voorrecht gunnen en de eer van
cadeautjesregisseur aan haar laten. Het enige wat ze nodig heeft, is een dikke duim telkens ze me vraagt: ‘ik doe het rustig hé!’
