Ik had ooit de mooie kans om mee te gaan als vrijwilligster met de Special Olympics. Een zalige ervaring! Puur geluk, (h)eerlijke supporters en atleten die hun uiterste best doen maar mekaar ook de overwinning gunnen.
Van zodra Marie de overstap maakte naar het secundair onderwijs, werd onze Special-droom voor haar ook aangewakkerd. We stelden met een klein hartje de vraag of ze de kans kan krijgen om als atlete mee te mogen.
Tijdens haar tweede schooljaar stond ze officieel op de deelnemerslijst. We reserveerden direct een hotelletje in de buurt van Lommel om met ons gezin ons meisje aan te moedigen. Zij werd een aantal keer uit de les gehaald om te gaan trainen.
Haar tweede trimester werd een trimester waarbij haar mentor-juf in zwangerschapsverlof ging en waarbij het emmertje van ons meisje al vaker overloopt. We krijgen met regelmaat van de klok berichtjes van een klein bommetje dat haar onrust uit door te brullen, anderen pijn te doen of compleet van streek te geraken. Ik voel me machteloos en doe mijn uiterste best om het ‘klein zijn’ van mijn meisje te verdedigen, anderen uit te leggen dat je haar als peutertje moet koesteren en haar handleiding mee te schrijven.
Ik word in februari 2017 uitgenodigd voor een overleg met school en leefgroep. Ik voel de bui al hangen maar kruip met één vaste overtuiging in mijn auto: ‘Marie gaat mee naar de Specials!’.
Tijdens het overleg zinkt de moed en mijn overtuiging mij in de schoenen… Zeker als de boodschap: ‘ze kan niet mee’ keihard op tafel wordt gesmeten. Ik probeer sterk te zijn maar het enige wat ik kan zeggen is ‘nog maar eens een droom die we mogen wegsteken’ voordat ik compleet in tranen uitbarst. Ik wil nog zeggen: ‘we hebben al een hotel geboekt… ze kan gerust bij ons slapen… ik wil gerust haar constant begeleiden…’ maar ik voel dat dit krampachtig willen overtuigen hier geen zin heeft.
Het duurt een heel eind voordat ik deze teleurstelling een plekje kan geven. Het eerste wat ik wil doen is ons hotel afzeggen. Maar tot overmaat van ramp, kunnen we onze ‘booking’ niet annuleren.
Ik heb dan mijn verstandige man die me kan overtuigen om toch naar ons hotel te gaan met ons gezin. We maken er een dagje Zoo en een dagje supporteren op de Specials van. Ik snuif direct terug de heerlijke sfeer, geniet van oprecht geluk van de atleten en supporter voor iedereen die zich/haar inzet. Vanop de tribunes weerklinkt voor iedereen aplaus, ouders en atleten gunnen iedereen de overwinning en vrijwilligers blijven onbaatzuchtig elke atleet begeleiden.
Ik blijf onze ‘Special-droom’ koesteren.
Ik geloof ook keihard dat ons meisje dit zal kunnen en ervan genieten. Mits iemand die haar begeleid die ze vertrouwt, mits een voorbereiding zonder druk, mits de mogelijkheid om te zijn wie ze is. Ze is niet in staat om braaf op de tribune haar beurt ze te wachten, ze heeft nood aan rustmomentjes en ze kan overstelpt worden door drukte en teveel prikkels. Toch geloof ik erin dat ze dit aankan! Ik wil gerust haar buddy zijn.
Ooit… ooit… ooit…
moet het ons wel lukken om als trotse ouders haar aan te moedigen!
moet zij ook de kans krijgen om als ‘Special’ te stralen!
mogen dromen geen bedrog blijken te zijn!
