Ook ons dochter vertrekt vandaag naar haar eerste schooldag. Ze gaat naar de Spalier, een school OVI1, type 2. In mensentaal: een secundaire school voor jongeren met een matig tot ernstige mentale beperking waar ze worden opgeleid tot zinvolle dagbesteding.
Ze zinderde al het hele weekend, en ik zinderde mee. Ik voelde de stress door haar lijfje gieren en deed mijn uiterste best om die van mij te onderdrukken.
Ze kreeg vorige week een visualisatieboekje met alle foto’s van de jongeren uit haar klas en de juffen. Het boekje werd overal meegenomen, haar letterlijke houvast.
Ze kent de meeste leerlingen en ook de juffen zijn haar niet vreemd. Toch blijft de eerste schooldag enorm spannend.
Het werd een weekendje nabijheid bieden, haar bevestigen, conflicten vermijden en op den duur haar grimassen lezen en vertalen.
Ze vertrok met volle moed. Ik zou wel een vlieg willen zijn.
Ze werd deze zomer 17. Normaal zou ze nu aan haar laatste jaar secundair moeten beginnen. Een jaar waarin ze op Italië-reis zou gaan met de zesdes, waar ze haar vijftig dagen zou vieren en wel honderd keer de vraag ‘wat ga je volgend jaar studeren’ zou krijgen. Een jaar waar diepe vriendschappen worden gebouwd en toekomstplannen concrete vorm krijgen.
Zij gaat terug naar haar vertrouwde klasje. Als ik de vraag krijg hoe lang ze nog op school kan blijven, kan ik enkel ‘dat weten we nog niet’ antwoorden. Dat hangt af van wanneer ze haar volledig persoonsgebonden budget in handen krijgt om de stap naar dagbesteding te kunnen zetten. Haar toekomstplannen hangen af van administratieve procedures, prioriteitencommissies, budgetten die worden vrijgemaakt en uiteindelijk de begroting die hierin een belangrijke rol speelt.
In plaats van dromen koesteren zullen we dus eerst nog wat knokken en vechten voor haar!
Gelukkig kan ze terecht in de warme armen van de leerkrachten en opvoeders om haar ook dit jaar een mooi schooljaar te gunnen!
