Het is al jaren geleden dat wij als koppel nog eens met ons tweetjes een uitje planden.
Met het verlengd weekend in het verschiet, hadden we er eindelijk werk van gemaakt. Marie zou in de het weekend in de Lovie blijven. Kopenhagen werd onze bestemming, vliegtuigtickets en hotel waren geboekt.
Sinds eind september is onze oma, mama van Pieter, opgenomen in het ziekenhuis en maken we ons grote zorgen. Na een paar weken werd het duidelijk dat we onze Kopenhagen-plannen beter lieten varen. We voelden allebei dat we liever thuis wilden zijn, dicht bij haar en opa en dus werd alles geannuleerd.
Helemaal tegen onze principes lieten we Marie in de waan dat we toch op reis gingen. Er was een scouts weekendje gepland en ze wist al een tijdje dat ze niet meekon. De plannen nu nog aanpassen zou voor onrust zorgen. Marie verkondigde aan iedereen die het wou horen dat moeke en papa verliefd zouden doen op reis én dat de jongens ook niet mee mochten.
En dan… skypte ze onverwachts op vrijdagavond. In haar gedachten waren we al vertrokken. Ik had ze nog maar net in beeld en het kruisverhoor begon al: ‘Waar ben je nu? Toon eens je kamer? Waar is papa?’ Ik probeerde me in allerlei bochten te wringen maar ze had het direct door. ‘Moeke, jij zit in de living.’ Hoe hard ik ook geprobeerd had zo weinig mogelijk omgeving in beeld te brengen, ze had van de eerste blik al gezien dat ik in de zetel van thuis zat.
Ik zeg altijd al lachend dat ze nog zo’n drie hersencellen te veel heeft… Je kan haar niets wijsmaken.
