We sluiten het oude jaar af en starten vol goede moed 2020!
Oudejaar vierden we met onze Maatjes. Lekker op ons eigen tempo, rekening houdend met de noden van onze zorgenmeisjes. We omarmden mekaar vanuit de warme vriendschap, de verbondenheid en het delen van hetzelfde verhaal.
Op nieuwjaarsdag wimpelde ze me op haar vaste uur uit bed, hoewel we eigenlijk nog maar 6 uur in ons nest waren gekropen. Ze was zelf oververmoeid maar daar hield haar innerlijke wekker geen rekening mee. Het werd een dagje sleuren en nabijheid bieden.
Het nieuwjaarsetentje bij mijn schoonfamilie slaan we al een aantal jaar over. Dat kan er echt niet meer bij. De overprikkeling en harde schreeuw naar rust hebben ons tot die beslissing gedwongen. We vermijden de drukte en kruipen met ons tweetjes in de zetel.We genieten van een sober aperitiefje en van mekaar.
De nieuwjaarsbrieven van de nichtjes worden via whatsapp doorgestuurd en wel honderd keer herbekeken. We kruipen vroeg in bed, ver weg van al het feestgedruis.
Ze is net vertrokken naar de Lovie. Niet voordat ze erin slaagt om nog voor wij beneden zijn een kwart chocopot op haar boterham te smeren én in alle haast mijn gsm te blokkeren waardoor ik straks op zoek moet naar mijn PUK-code.
Ik zie eruit als een wandelende zombie en heb zeker het wereldrecord ‘wallen onder ogen’ verbroken. Ons huis is een echte stal, we struikelen over verdwaalde kledingstukken en de strijkmanden halen ongeëvenaarde hoogtes. Mijn to-do-lijstje is eindeloos…
Maar ik trek er even de stekker uit en kruip NU in mijn bed. Even onbereikbaar voor de hele wereld, even helemaal in mijn eigen dons-cocon. Als je dus even niets van mij hoort, geen paniek, ik ben niet van de wereldbol verdwenen… of toch maar voor eventjes.
