Corona heeft ons land even on hold gezet. Er is terechte bezorgdheid voor de volksgezondheid en alle gevolgen van dien.
Ons Marie verblijft tijdens de week in de leefgroep. We krijgen de boodschap om haar als het kan thuis te houden en dit voor zo’n lang mogelijke tijd. Dit is een maatregel waar we zeker achter staan, zeker als je weet dat er in haar leefgroep een aantal jongeren verblijven met heel kwetsbare longen.
Marie vindt de gedachte dat ze mag thuis blijven geweldig. Ze fladdert en glimt.
We voelen ook wel een enorme stress bij haar met al de drastische maatregelen. Op school was ze donderdag ontploft omdat de zwemles was afgelast, ze niet naar het Trefhuis mocht om gezelschapsspellen, de opendeur gaat niet door… We mogen als ouder niet meer binnen in de leefgroep en moeten haar aan de voordeur oppikken. Al die veranderingen zorgen voor pure chaos in haar hoofd. Chaos zorgt voor uitbarstingen.
Marie blijft dus thuis de komende weken. Alle mogelijke afleidingen zijn ook geschrapt: geen scouts, geen turnen, geen dansen,… Er was groot verdriet bij haar toen ze hoorde dat haar scoutsweekend niet doorging. Ook een uitje naar het zwembad, de film, de bowling,… zit er nu niet in. Het worden pittige weken.
Ik schiet in een blinde paniek-kramp met de gedachte dat we haar voor vijf weken thuis zullen hebben. Thuis voor de volle 24 uur!
Ik krijg gelukkig van verschillende vrienden en familie heel lieve berichtjes met de vraag of het even kunnen overnemen, of ze iets kunnen doen,… Ook de broers staan ook paraat om even de zorg over te nemen. Het doet enorm deugd dat mensen al zelf de reflectie maken dat we even voor een serieuze uitdaging staan.
Het zou mooi zijn mocht je ook zelf contact opneemt met zorggezinnen om even hun zorg uit handen te nemen. Al is het maar even, het betekent enorm veel even op adem te komen.
Voor mij lijkt het alsof ik even een oneindig hoge berg moet beklimmen. Maar zoals altijd zullen we stap per stap aan onze tocht beginnen.
