Ik ben zo’n lastige moeder die ook tijdens de Corona blijft duwen op onze rechten. Ik hoorde dat het Zeepreventorium al weken de maatregelen van de kinderpediatrie volgen: testen en als die negatief is mogen ze terug naar hun vertrouwde leefgroep.
Waar we aanvankelijk steeds de booschap kregen dat Marie enkel terug kon mits 14 dagen quarentaine in eigen kamer. Dinsdag om 17 kregen we het hoopgevende bericht dat ze terug kon mist een negatieve test. De test kon en mocht bij de huisarts gebeuren. Ik denk dat ik nog nooit zo snel een afspraak heb vastgelegd.
Woensdag om 16u krijgen we de telefoon dat de test in het triage centrum van Ieper moest gebeuren. Ik wou dit Marie geen tweede maal aandoen omdat die test heel onaangenaam is. Na wat over en weer gebel waarbij er vooral twijfel was of onze huisarts de test wel correct had uitgevoerd ( onze huisarts heeft zelf in triage en WZC getest) kregen we de boodschap dat we zo snel mogelijk het resultaat moesten weten en haar op donderdag tegen 9u. naar de leefgroep moesten brengen.
Ik reageerde dat zowel ik als mijn man die ochtend een aantal videocalls hadden voor het werk en haar kort na de middag zou voeren. Ik beloofde om in onze bubbel te blijven.
Ik belde naar de huisarts en daaruit bleek dat de test negatief was maar dat dit nog moest bevestigd worden met een tweede resultaat. Ik vroeg wanneer we dat tweede resultaat konden krijgen en voelde hoe ik de huisarts onder druk zette. Zij doet haar werk en moet ook wachten op de laboresultaten.
Een zoveelste rollercoaster waar we van hoop naar wanhoop gaan, van wanhoop naar kracht om door te duwen. Alweer een nacht vol blinde paniek, vol stress en zoveel extra vragen.
Donderdagmorgen krijgen we weer telefoon van de voorziening met de vraag of we al resultaat hebben. Ik bel nog eens naar de huisarts, me enorm excuserend voor mijn gedram. Om 11 u. krijgen de de bevestiging: negatief.
In een sneltempo twee grote koffers gevuld met kleren en persoonlijk materiaal, in de hoop dat we niets vergeten. Marie even in paniek omdat zij zich had ingesteld op een terugkeer op maandag. Haar flexibiliteit werd weer serieus op de proef gesteld, ondanks haar autisme.
In een sneltempo haar eten gegeven en dan richting Poperinge. Drie kwartier rijden en hoe dichter we komen, hoe meer de stress stijgt en het besef komt. Marie moet even overgeven van de stress, dat doet ze vaker, maar gelukkig hebben we voor zo’n gevallen een zakje mee. Dikke tranen lopen over haar wangen als ze beseft dat we haar een tijdje niet meer zullen zien. Ik moet haar honderd maal beloven dat we haar komen halen. Dat ze een schema zal krijgen van de leefgroep zodat ze kan aftellen. Ze heeft al teveel jongeren in haar leefgroep gezien aan de Skype die verdriet hebben omdat ze niet weten wanneer ze terug naar huis mogen.
Ik zet haar af en zet haar koffers naast de auto. Geen knuffel en geen zoen, enkel zwaaien mag.
Ik rij verdoofd naar huis en kan niets anders dan ik de zetel ploffen. Nu voel ik de vermoeidheid komen na 7 weken fulltime mantelzorgen en werken. Ik voel me zo leeg als een ballon.. ik voel de emoties piepen maar ben nog te moe om ze toe te laten. Ik besef des te meer dat ik onze zonen 7 weken te kort ben geschoten. In die weken ging alle aandacht naar hun zorgenkind. Ik ben enorm dankbaar voor de gedeelde zorg zodat ik even mijn zuurstofmasker kan opzetten. Ik voel me ook enorm gefaald als moeder omdat zoveel anderen het wel volhouden…
