We pikten zaterdag eindelijk nog eens een concertje mee.
Een concert in een prachtig kader: een houten arena te midden van een maisveld. Een concert met een beperkt publiek en midden in de namiddag. Ideaal voor ons miss.
Gewapend met koptelefoon en playlist met balpen om elk gezongen liedje af te vinken, namen we plaats op haast anderhalve meter van de mannen van Yevgueni. We zaten net niet op hun schoot…
Ze speelden al onze lievelingsliedjes en eindigden uiteraard met ‘Als ze lacht’. Al van de eerste tonen, begon ons meisje te fladderen van geluk. Was ze een vlinder, ze was beslist weggevlogen.
Een mooie interactie tussen haar en de mannen maakten het helemaal af.
En wat hebben we daar deugd van gehad! Een streepje cultuur om ons Corona-brein wat verstrooiing te bieden. Mijn brein dat aan de ene kant op scherp staat en maar al te vaak voor een kortsluiting van paniek zorgt. Aan de andere kant leef ik al maanden in een mist waardoor mijn geheugen mij al te vaak in de steek laat. Ik die een wandelende kalender, agenda en logboek ben, kan niet op namen komen, zoek te lang achter woorden en weet amper welke dag we zijn.
We pikken vanaf nu weer elk streepje cultuur mee dat in onze agenda past. Want dat hebben we naast sociaal contact enorm gemist!
