Doorheen de jaren hadden we allebei dappere stappen gezet om mekaar ‘anders te leren vasthouden’. Mekaar helemaal loslaten is voor ons tweetjes geen optie, maar gaandeweg voelde ik toch hoe zij ook zonder mij momenten doorkwam. En ook hoe ik niet constant met haar op mijn schouder rondliep.
De Corona heeft onze evenwichtsoefening helemaal in de war gebracht. De lockdown waarbij ze maanden thuis blijf en de vele quarantaines waarin ik haar onder mijn vleugels nam, heeft ervoor gezorgd dat ze weer volledig onder mijn vel zit.
Zij wijkt geen meter van mijn zijde, neemt mij volledig in beslag en heeft mij ook op heel veel momenten echt nodig. ‘Moeke’ is een mantra die om de vijf minuten door ons huis weerklinkt.
We planden ook dit jaar een reis zonder haar. Een reis met onze Miel en een bevriend gezin. Ik had er zo naar uit gekeken om mijn batterijen compleet op te laden en de zon haar werk te laten doen.
Het werd eerder een Herfstvakantie en het duurde een heel eind tegen de status ‘onspanning’ kon worden ingezet. Gelukkig waren er de pittige wandelingen, de prachtige berglandschappen, de spelletjesdagen tijdens continue regenval en deed de zon toch de laatste dagen haar uiterste best om door de wolken te piepen.
Ondanks de verre afstand van mekaar, lukte het hier ook niet om haar ‘los’ te laten. Ik kreeg haar wel elke dag eens aan de telefoon of de whatsapp. Heel vaak om iets heel kleins te vragen om haar dag mee door te kunnen komen. Het is heel knap dat ze die hulplijn zelf kan inschakelen, het vermijdt toch enkele crisismomenten omdat muizenissen gecoupeerd kunnen worden.
Ik voel hoe sterk verwezen ze diep van binnen zit, hoe verstrengeld we mekaars verlengstuk zijn en hoe klein haar emotionele ik-je geworden is doorheen dit anderhalf jaar.
We moeten allebei onze ‘loslaat-berg’ opnieuw beklimmen want de stappen die we samen zetten, zijn doorheen de crisis uitgeveegd.
Ik moet opnieuw het vertrouwen in mezelf vinden om haar op afstand vast te houden, zij moet het vertrouwen opbouwen in andere mensen om haar heen. Ik besef dat dit een proces wordt van kleine stapjes, van doorduwen en gemis aan beide kanten.
Wat heeft ze toch het grote talent om je hart te veroveren en er heel diep in te komen wonen.
