Corona raast opnieuw als een tsunami door ons land. We worden om de oren geslagen met onrustwekkende cijfers en maatregelen.
Ik merk dat dit onbaatzuchtig virus zich niet laat kennen en kan me voorstellen dat een beleid voeren hieromtrent niet simpel is. Telkens als we even wat ademruimte krijgen, steekt het een tandje bij en keert het hardnekkig terug.
Ik steek geen energie meer in discussies voeren (wil die met deze post ook niet uitlokken), maar volg de wijze raad van een spoedarts van het UZ Gent: ‘stop met discussiëren en volg de maatregelen.’ Ik doe dit niet enkel voor mezelf maar in de eerste plaats voor iedereen die al maanden zorg biedt of wacht op gepaste zorg.
Ik voel bij mezelf wel dat blijven geloven dat het goed komt veel energie vraagt. In onze dichte kringen horen we de ene besmetting na de andere en zitten volledige gezinnen met zijn allen in quarantaine. Bovendien voelen we ook in ons gezin duidelijk de gevolgen van deze vierde golf. Op school van Marie zijn er verschillende mensen uitgevallen waardoor er veel vervangingen zijn. Daar kan niemand iets aan doen en daar nemen we dan ook niemand iets voor kwalijk. Maar de Corona-stress en het gebrek aan vertrouwde structuur zorgen wel voor een innerlijke storm in het lijfje van Marie. Ze weet als geen ander wat quarantaines zijn, welke maatregelen zich telkens opvolgen en welke scenario’s er op het spel staan.
Ook wij kennen de mogelijke gevolgen en duimen keihard dat het niet tot een complete lockdown komt. Want eerlijk, dit willen en vooral kunnen we niet meer nog een keer.
Dit in combinatie met de jaarlijkse sintstress zorgen woensdag voor een overstuur huilende meid aan de telefoon. Compleet in paniek en letterlijk misselijk van de stress. Ik ging haar halen en dus is ze terug vier dagen terug thuis.
Haar moeke-magneet draait overuren en is moeilijk af te schakelen. Ze staat voor dag en dauw op om haar schoen te checken. Sintliedjes draaien overuren, filmpjes worden her- en herbeken.
Een nieuw wereldrecord ‘wat-gaan-we-nu-doen-vragen’ wordt gevestigd maar nog voor we een voorstel kunnen doen, klinkt luid protest. Elke blik of vraag wordt als persoonlijke aanval ervaren en ze gaat keihard in de verdediging. Het is op tenen dansen rond elke golf onrust die door haar lijfje giert. Ze excuseert zich elke keer omdat ze ook wel voelt dat het sterker is dan haarzelf maar ondanks alles lukt het haar niet om langer dan vijf minuten rust te vinden.
We nemen elke keer een nieuwe hap adem, doen ons uiterste best om haar de rust te bieden die ze nodig heeft maar verliezen bij momenten ook ons geduld. Ze zuigt energie, ze dramt en claimt. Gelukkig blijft ze wel nog steeds die lieve, knuffelende en ontwapende meid.
We genieten ten volle van de zaken die we wel nog mogen, kleine gelukjes en kruipen wat extra vroeg in bed.
Want op een dag… is dat rotbeest nog enkel een vervelende herinnering.
