We zijn de bergen ingetrokken. Wij zijn Pieter en ik en een heerlijke vast ski-vriendengroep.
We hebben het meer dan getroffen: een zonovergoten week in het vooruitzicht, bergtoppen met excellente sneeuw en vrienden die maar een half woord nodig hebben om de slappe lach te krijgen en mekaar te begrijpen.
Corona is hier enkel nog zichtbaar door de FFP2-maskers die we consequent moeten dragen in het hotel, de bus en de skiliften maar van angst om ziek te worden is hier nauwelijks nog iets te merken.
De rust die uitgestraald wordt door het eindeloos uitzicht, de bergen en de witte vlaktes zorgen ervoor dat ook mijn lichaam in harmonie wil gaan met die rust.
Het kunnen stilstaan en zorgeloos genieten, zorgt ervoor dat ik voor het eerst voel hoe diep de spanning van twee jaar stress in mijn lijf genesteld is. Mijn lichaam kan eindelijk de constante alertheid en ‘staat van waakzaamheid’ loslaten en laat dit ook voelen.
Dit is een moment dat ik heel lang heb kunnen uitstellen en waar ik eigenlijk ook wel schrik voor had. Maar mijn lijf laat alle spanning naar boven komen, met tranen en bibberbenen tot gevolg en laat duidelijk weten dat het genoeg is geweest.
Ik vecht niet langer, ik laat het toe. En voel ook hoe innerlijke rust het zachtjes overneemt van constante stress.
En dit alles in een prachtig winters kader met een zorgzame man aan mijn zijde en vrienden met een gouden randje.
Het komt goed, ik voel het!
