Het zijn woelige tijden. Niet alleen de energie-crisis, de klimaatconferentie en de oorlog beroeren onze harten. Maar ook de wantoestanden in de kinderopvang en de gele kaarten bij het dragen van een regenbooglint zorgen voor publieke verontwaardiging. Meer dan terecht trouwens.
Wat maakt dat een voetbalbond een kaart een grotere waarde toekent dan de mensenrechten. Aan heel dat WK hangt trouwens al van het begin een donker randje.
De schrijnende verhalen uit de kinderopvang raken ons ook allemaal. Ouders geven in volle vertrouwen de zorg voor hun kleintjes door aan derden. Hoe diep word je als ouder niet geraakt als blijkt dat dit vertrouwen eerder een illusie was. Er zijn kinderen gestorven omwille van onkunde van bepaalde personen. We worden daar allemaal boos, stil en intriest van.
Uiteraard zijn er nog steeds veel plekken waar zorgzame en warme opvang wordt geboden aan kinderen. Elke dag staan kinderverzorgsters met heel hun hart klaar voor de kleintjes. Deze mensen verdienen tonnen respect en dragen hoe dan ook een te grote verantwoordelijkheid als er nog steeds verwacht wordt om voor 9 kinderen te zorgen per persoon.
Het kan écht anders. Ik hoorde vandaag op Radio 1 dat in Nederland er slechts 3 tot 4 kinderen per kindbegeleid(st)er worden toegekend. Hoe lang heeft het niet geduurd voordat klachten opgevolgd werden en er ook daden volgden.
Vlaanderen trekt duidelijk niet de kaart van de gezinnen.
Ik voel voor beide zaken evenveel woede en ook de noodzaak om voor deze zaak mijn stem te laten horen.
Wat ik me wel afvraag… waar blijft de publieke verontwaardiging
… als er in een Corona-crisis ouders en kinderen wekenlang van mekaar worden gescheiden…
… als kinderen urenlang elke dag op de bus moeten zitten om te voldoen aan de schoolplicht…
… als ouders moeten wachten op hun rechten omdat administratie jarenlang nodig heeft om een dossier in orde te maken…
… als personen recht hebben op ondersteuning maar dit recht enkel een papiertje is en niet af te dwingen…
… als de maatschappij zichzelf inclusief noemt maar je steeds voor gelijkheid moet blijven vechten…
Hoewel ons dochter tot de grootste en oudste minderheidsgroep behoort, blijven we maar al te vaak in alle stilte op de barricaden staan. Onze verontwaardiging wordt niet publiekelijk gedeeld, we krijgen amper een forum, nieuwsbrieven worden genegeerd,…
We prijzen ons gelukkig dat ons Marie naar een warme school en leefgroep kan. Haar leerkrachten en begeleiders zijn stuk voor stuk mensen met een gouden hart. We kunnen dan ook niet genoeg onze dankbaarheid uiten. Ook deze mensen verdienen meer respect want ook zij hebben een verantwoordelijkheid over een steeds complexere en grotere groep jongeren met meerdere zorgnoden.
Aangezien het vechten is voor een plekje in de zorg, heb je als ouder eigenlijk geen keuze met wie je de zorg wil delen. De plekjes zijn heel dun bezaaid.
In ons geval hebben wij een gouden plekje en delen we dan ook in alle vertrouwen onze zorg.
Als zaken niet lopen is het als ouder des te moeilijker om een klacht in te dienen. Want in tegenstelling tot je kleine baby die ontwikkelt tot peuter, is de zorg voor ons kinderen levenslang en zit je als ouder ook in een afhankelijke positie. Ouders durven hun nek niet uit te steken uit angst voor repercussies op hun kind. Klachten worden zelden ingediend en haast altijd anoniem.
Anonieme klachten krijgen echter geen gehoor. Verhalen worden gehoord in commissies maar daadkracht blijft achterwege.
Hoe kan je wantoestanden zo negeren? Wat maakt dat je je kop in het zand steekt als ouders ten einde raad een schrijnend verhaal delen?
Wat mis ik op zo’n moment de massa die mee op de barricaden komt staan, de sociale media die ontploft, de fora die we krijgen en de brede solidariteit.
Wat maakt dat er niet even hard wordt gevochten voor de rechten van ons kind?
Wat maakt dat je als ouder levenslang op de barricaden moet blijven staan om inclusie waar te maken.
Wat maakt dat ze als 20-jarige meid voor vele zaken zo afhankelijk blijft van beslissingen boven haar hoofd.
