Het prachtige TV-programma ‘de Club’ heeft helemaal mijn hart veroverd. De kracht van dit programma zat niet enkel in het vele acteertalent van de topacteurs. Leander Dendievel is duidelijk (en jammer genoeg) ervaringsdeskundige wat het allemaal zo doorleefd maakt.
Zelf hadden wij de ongelooflijke luxe om heel snel kinderen te krijgen. In onze dichte omgeving kennen we verschillende verhalen waar het het heel moeilijk of zelfs helemaal niet liep.
De sterkte van zo’n programma is te laten zien wat ‘verbonden zijn’ betekent. In diepe dalen kent men zijn vrienden wordt vaak gezegd en dat is een zekerheid. In diepe dalen leert men nieuwe vrienden kennen zou nog een meer genuanceerde uitspraak zijn. Je verliest een aantal mensen maar in je (diepe) ellende kom je nieuwe mensen waarmee je je verbonden voelt. Een halve zin, een prangende traan, een verdoken snik, een slappe lach… zonder veel woorden voelt men mekaar aan en begrijpt men mekaar.
Een onvervulde kinderwens is een diepe kras in het hart van mensen en die kras krijgt nu eindelijk erkenning. Dankzij dit programma wordt dit verhaal bespreekbaar, krijgen ouderparen een gezicht, krijgt dit grote verdriet woorden. Gevoeligheden werden in beeld gebracht en hierop werd ook al op ingespeeld. Dankzij Linde Merckpoel en Eva Mouton kreeg een muur in de wachtzaal van de fertiliteitsafdeling van het UZ de woorden en de tekeningen die veel verzachten.
Wij zijn wel ouders en koesteren ons vervulde kinderwens. Drie kinderen in drie jaar, een ongelooflijke luxe. Drie kinderen waar we enorm trots op zijn, op hun zijn en hun kunnen. Ons meisje werd geboren met een zorgrugzak. Een rugzak die we al 21 jaar samen delen, bij momenten ledigen, her vullen, vervloeken en liefhebben.
Bij het krijgen van een zorgenkind zakt ook de grond onder je voeten weg. Duizenden vragen, vele onzekerheden, kapot getrokken dromen, diepe angsten,… het zijn emoties en gedachten die door je lijf gieren. Je dondert met een rotsnelheid van je roze ballon en het leven is ook nooit meer hetzelfde. Je gevoelens worden vaak niet erkend, je bezorgdheden gerelativeerd, je nachtmerries worden gecompenseerd met giftige positiviteit.
Ook wij hebben ons enorm eenzaam gevoeld bij het begin van ons zorgverhaal. Het was paniekerig rondzoeken, krampachtig vastklampen aan kleine gelukjes en je eigen verhaal maar niet verteld krijgen.
Tijdens onze zoektocht liepen verschillende ‘vrienden’ ver weg van ons en meden wij ook zelf vaak sociale situaties. Gelukkig vonden we ook lotgenoten die ons verhaal her- en erkenden. Verschillende lotgenoten werden vrienden met een gouden randje, zij waren er op momenten van tranen, onze paniek en onze eenzaamheid.
Eigenlijk hebben wij ook ‘onze Club’. Een club die bestaat uit gezinnen die elk hun eigen weg hebben moeten zoeken. Een club vol kwetsbaarheden, kwetsuren maar zeker ook vol kleine gelukjes. Ook wij delen lief en leed, huilen op mekaars schouders en lachen ons te pletter. Je hebt geen lidkaart nodig, ze zijn niet zo populair trouwens.
Wat zou het heerlijk zijn mochten er ook op pediatrie, Kind & Gezin en andere wachtzalen muren Eva Mouton-gewijs onder handen worden genomen waar wij enige troost zouden vinden. Een muur vol mildheid, vol erkenning voor je eigen tocht, vol trots voor het uniek zijn van je eigen kind.
Ik heb alvast mijn stift in handen…
