Dit weekend werd er eentje waar ik, noodgedwongen, alle geplande activiteiten los liet (sorry #teamroeselare). Het was ook een weekend waarin ons Marie in Diksmuide bleef. Sinds kort blijft ze om de twee weekends in Diksmuide.
Het is voor beiden wennen. Ik weet dat het veel van haar vraagt om zo’n periode te overbruggen zonder bij te tanken bij haar moeke. Ik verdwaal wat in de ‘zeeën van tijd’ die vrijkomen.
In weekenden dat ze niet thuis is, zijn we beiden geneigd om dat weekend vol te proppen met leuke dingen. Enerzijds omdat we die anders niet kunnen doen als ze thuis is, anderzijds ook onbewust om niet in een ‘leeg gat’ te vallen.
Dit weekend was zo’n leeg gat en eerlijk… het deed deugd. Het werd een weekend vol deugddoende inhaaldutjes, lange wandelingen samen met de hond, huishoudelijke taakjes en klusjes die al eeuwenlang genegeerd werden,…
Op zich ben ik doodsbang om stil te vallen. Dit om gedachten en gevoelens ver weg te duwen en te vervangen met allerhande activiteiten. Maar dit weekend was het van niet anders kunnen. Het levenslang mantelzorgen eist haar tol en de vooral de gedachte ‘houden we dit nog lang vol’ neemt steeds grotere ruimte in. Dit weekend was voor ons beiden ons zuurstofmasker waar we al lang op zoek naar waren.
Nu hopen die lange weken overbrugbaar blijven voor ons meisje. Het blijft koorddansen tussen zelfzorg en mantelzorgen, tussen geven en nemen, tussen altijd ‘aan staan’ en en op pauze durven duwen.
