Ze verblijft nu al net iets meer dan een jaar in het Begijnhof en gaat werken in Noortpoorte.
We kunnen stellen dat zowel zij als wij nu helemaal vertrouwd zijn met het reilen en zeilen van de volwassenwerking van de Lovie.
Ik dacht eerlijk gezegd dat de overgang heel vlot zou gaan, net omdat ze in dezelfde voorziening bleef. Ik ervaarde toch dat jongeren- en volwassenwerking verschillend zijn, al was het moeilijk om daar vat op te krijgen. Ook als ik de vraag stelde wat het verschil nu precies was, kreeg ik daar niet echt een antwoord op. Niet omdat de begeleiding daar niet op wilde antwoorden, wel omdat je zelf het verschil moet ervaren.
Ons meisje is dit jaar ook gegroeid tot een jongvolwassen dame die vol zelfvertrouwen in het leven staat. Het mogen maken van keuzes (van welk beleg er wordt aangekocht tot welke activiteit ze in het dagcentrum zal doen) geeft haar de kans om haar stem te laten horen. Het hebben van een eigen kamer met badkamer en toilet en die ook te helpen onderhouden, vertaalt zich ook thuis in het opnemen van huishoudelijke verantwoordelijkheden. Het verblijf in het weekend (1 op de 2) zorgt ervoor dat wij even kunnen loskomen van mekaar. Het magneet-gehalte wordt in het weekend dat ze thuis is ruimschoots ingehaald, even als met haar dagelijkse telefoontjes.
Nu ze maar om de twee weekends naar huis komt, ervaar ik des te meer hoe ons leven er had kunnen uitzien. Een weekend mét en zonder zorg is een hemelsbreed verschil. Het niet uit je bed geborsteld worden (met harde hand), het zelf kunnen inplannen, het kunnen afwerken van zaken waar je aan begint, sociale uitjes … het zijn dingen die we tot vorig jaar niet kenden in een weekend. Deze realiteit zorgt er wel voor dat ik bij momenten des te harder baal, de waarom harder uitspreek en geduld soms zeldzamer wordt.
We blijven ongelooflijk dankbaar voor de gedeelde zorg.
En ons Marie, die ziet dat alles goed is.
