Vandaag de eerste dag dat mijn drie kinderen allemaal voor een dag het huis uit waren. Vandaag voor het eerst sinds drie maanden en een half niet constant beschikbaar moeten zijn. Vandaag voor het eerst rust in eigen huis gevonden.
Ik voel hoe ik als een ballon leegloop, hoe ik misselijk ben van vermoeidheid, hoe diep ik ben gegaan de laatste maanden. Ik voel hoe de innerlijke spanning nog steeds door mijn lijf giert.
Onze zonen hebben meer dan ooit alles gegeven en zijn gelukkig beloond voor hun inspanningen. Zij kunnen nu hun welverdiende vakantie inzetten.
Ons meisje kreeg na weken mantelzorgen terug stapsgewijs ondersteuning, zowel vanuit de leefgroep als vanuit de klas. We zijn ontzettend dankbaar voor iedereen die het beste van zichzelf gaf om even de zorg uit onze handen te nemen.
Toch snakt ze meer dan ooit naar de vertrouwde werking.
Ze loopt overprikkeld rond, is terug dat ieniemienie-meisje van anderhalf en reageert op alles wat er rond haar gebeurt. Haar filter is compleet weg waardoor elke prikkel keihard binnen komt. We anticiperen, nemen over, vangen op, herformuleren en omarmen ze elke keer opnieuw om haar rust te bieden.
Zelf ervaar ik momenteel hoe ook alles bij mij ongefilterd binnen komt. Bij bezorgde opmerkingen die me aansporen om bij te slapen, voor mezelf te zorgen of polsen of het wel nog lukt, schiet ik vol en voel ik me letterlijk wankelen. Bij een lievelingslied, een kwetsbaar berichtje, een blij weerzien,… komen tranen veel sneller dan ik zou willen. Opmerkingen van anderen komen keihard binnen en doen me wankelen.
Ik ben een heel kwetsbaar vogeltje dat door het minste omvergeblazen wordt. Ik besef meer dan ooit hoe lastig het dagelijks leven voor ons meisje moet zijn.
Morgen starten we dag opnieuw met een dikke knuffel en blijven we geloven dat alles goed komt.
