Storm in haar hoofd

Week vijf van de Corona-crisis. 

Waar we aanvankelijk het einde van de Paasvakantie als absolute deadline voor onszelf hadden vooropgesteld, wordt die nu zonder pardon nog maar eens verlengd. Verlengd omwille van de volksgezondheid en vanuit dit standpunt zeker te begrijpen.

Ik dacht dat ik bij de verlenging volledig ging crashen en flippen maar eigenlijk voel ik niets op dit moment. We sluiten ons beiden af voor elk sprankeltje hoop en doen gewoon verder, zonder nadenken.

Ons meisje krijgt het wel knap lastig. Het stormt in haar hoofd. En dus ook in ons huis.

Het schema brengt niet langer de broodnodige structuur. Ze gaat steeds meer in verweer tegen ‘opgelegde’ taakjes en verwachtingen. Ze wervelt van de ene activiteit naar de andere en laat telkens een spoor na. In één ogenblik kan je zo haar doen en laten van de dag samenvatten.

Ze verlangt naar haar kamertje, naar haar school en haar vriendjes. Ze huilt bij de boodschap dat Rock for Specials is afgelast. Ze schiet in paniek met de gedachte dat het scoutskamp én haar verjaardagsfeest misschien niet doorgaan.

We troosten haar  in onze armen en proberen zo de storm in haar hoofd en in haar hele lijfje tot bedaren te brengen. Ze functioneert volledig op peuterniveau. Wij koesteren haar, bieden nabijheid en proberen haar met humor op andere gedachten te brengen.

We golven mee op haar gemoedstoestand.

Ondertussen blijven we op de barricades staan om zeker in deze moeilijke tijd mantelzorgers in de kijker te zetten. Zowel voor hen die hun kinderen nu al weken moeten missen als voor hen die net als ons al weken helemaal alleen staan met de zorg. Ik voel me ongelooflijk in de steek gelaten. Niet door personen, wel door de situatie.

We kregen de kans om ons verhaal te doen in de Standaard. Als heerlijke kers op de taart kregen we de heerlijke fotograaf Christophe Demuynck op bezoek die ons even de hele situatie liet vergeten. We hadden even een ‘lockdown-party’ in onze achtertuin en dit leverde bovendien enkel zeer zeldzaam geworden gezinsfoto’s op. 

Deze geluksmoment en de kleine gelukskes onder de vorm van kaartjes, bloemen, pannenkoeken… aan de deur geleverd zorgen ervoor dat we verder kunnen. Dank je wel daarvoor.

Hou moed!  

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Donker

Buiten waait het hard, is het koud, nat en mistig. En bovendien is het vroeg donker. November en december zijn...

Lees meer

Een jaar later

Ze verblijft nu al net iets meer dan een jaar in het Begijnhof en gaat werken in Noortpoorte. We kunnen...

Lees meer

Dag van de zorgouder

Twee jaar geleden werd 1 juni uitgeroepen tot dag van de zorgouder. Een dag waarop er extra aandacht komt voor...

Lees meer

wandelmaatje

Deze vrolijke viervoeter woont nu bijna een jaar bij ons. Het is bij momenten een ongeleid projectiel, een brokje energie...

Lees meer

Dansen in de regen

Ik luister de laatste tijd veel naar podcasts. Tijdens het wandelen met de hond laat ik me graag voeden met...

Lees meer

Wereldautismedag

Marie, niet jouw verstandelijke beperking maar wel jouw autisme is voor ons allen de grootste uitdaging. De onrust in je...

Lees meer

Stuiterbal

Telkens Marie naar huis komt, moet ik even wennen aan haar hoog energiepeil.En zij waarschijnlijk ook aan ons. Het gaat...

Lees meer

Onderwegstrook

Daar is hij dan! De onderwegstrook. Een idee dat al heel lang in mijn hoofd rond sluimert maar waar tot...

Lees meer

Diksmuide

Marie woont nu al 3 maand in het begijnhof in Diksmuide. Velen vragen me hoe ze het stelt. Maar beelden...

Lees meer

Stilvallen

Dit weekend werd er eentje waar ik, noodgedwongen, alle geplande activiteiten los liet (sorry #teamroeselare). Het was ook een weekend...

Lees meer

Het hebben van een zorgenkind is koorddansen
tussen lachen en huilen
tussen hoop en wanhoop
tussen stiekem dromen en plots verwonderd zijn 
tussen idealen bijstellen en andere kleine dromen waar maken.

Frauke