Ik keerde met meer dan opgeladen batterijen terug van een reis met zoon, man en vrienden.
Het werd een trip naar Kroatië waar ik ten volle kon genieten van luieren aan het zwembad, lezen, wandelen, culturele uitjes en keuvelen.
De eerste dagen kan ik mijn rust niet vinden maar dit duurt niet lang. Ik voel alle spanning uit mijn lijf wegkruipen en voel weer wat ontspanning betekent.
Het duurde enige tijd voordat ik voor mezelf ‘echte vakantie’ kon toelaten en ik heb me (te) lang krampachtig aan gezinsvakanties vastgehouden. Onder het mom ‘samen uit, samen thuis’ gingen we met zijn allen op reis. De rit alleen al was de complete hel omdat ons miss de hele rit brulde. Na twee dagen had ze het eigenlijk allemaal al gehad en weerklonk telkens de harde schreeuw naar structuur. Op den duur gingen de mannen op avontuur en bleven de meisjes op de camping om nog maar eens een ijsje te eten, dezelfde DVD 100 keer te bekijken en de zoveelste crisis te proberen vermijden.
We kwamen telkens compleet uitgeput thuis en verlangden om terug aan het werk te kunnen.
Gelukkig kreeg ik van een ervaren zorgenpapa de wijze raad om het ideale beeld van gezinsvakantie los te laten. Hij zei me letterlijk: ‘je kan nog je hele leven met Marie op reis, je jongens verdienen ook vakantie en voor je het weet gaan die niet meer mee op reis;’
Met deze gedachte besloten we dan ook vier jaar geleden voor het eerst alleen op vakantie te gaan en werd onze Corsica-reis er eentje uit de boekjes. De eerste maal was het afscheid hartverscheurend. Ze haalde alles uit de kast om toch mee te kunnen maar gelukkig hadden we lang op voorhand een reisje op maat van vier personen geboekt. We zijn daarin allemaal gegroeid. Ze weet dat we een keer mét haar en een keer zonder haar op reis gaan en ook wij durven ons die tijd echt wel gunnen. Nu zwaait ze ons gezwind uit.
Ook dit jaar krijg ik van verschillende zorggezinnen heel herkenbare berichtjes. Ook hun vakantie staat volledig in tekenen van hun zorgenkind en ondanks alle inspanningen is het voor iedereen snakken om terug naar huis te kunnen. Ik kan hen maar enkel aanmoedigen om ook voor échte vakantie te gaan!
Zowel voor ons Marie als voor ons is de gescheiden vakantie-formule telkens een meevaller. Zij geniet enkele dagen van de uitjes en extraatjes maar snakt al heel snel terug naar haar vertrouwde structuur. Zij heeft niets aan twee weken met zijn allen op zwier gaan.
Ik wens dan ook elk zorggezin de moed en de kracht om ‘echte vakantie’ toe te laten en de me-time dankbaar te omarmen.
Want zodra ik terug thuis kom, is er een meisje dat opnieuw helemaal in mij kruipt. Ze verliest me geen seconde uit het oog, geeft me duizend knuffels en zoenen en straalt telkens ze zich naast mij vleit.
Ook ik geniet van mijn meisje dicht bij mij want ik heb haar ook wel gemist. Maar ik voel ook opnieuw de innerlijke onrust opborrelen. Ik doe keihard mijn best om mijn ‘ontspannen’ gevoel nog even vast te houden. Ik besef des te meer dat als zij in de buurt is, ze echt wel onderhuids komt te zitten.
