Ons meisje en ik zijn een onafscheidelijk duo. We zijn mekaars verlengstuk, mekaars barometer, mekaars houvast, mekaars hartendief en hebben mekaar keihard nodig.
Ik verwoord de wereld voor haar, anticipeer, structureer, vertaal onze wereld, ontrafel haar gedachtengang en help haar die woorden te vinden die in haar hoofd ronddwarrelen maar ze niet gezegd krijgt.
Zij komt 1000 knuffels geven, zegt om de haverklap: ‘zie je graag’, is mijn schaduw en laat mij geen 5 minuten alleen. Ze kruipt bij momenten in mij en zit compleet onderhuids.
Tijdens de weekends is ‘moeke’ haar favoriete woordje, overstelpt ze met knuffels en zoenen en wijkt ze voor geen meter van mijn zijde.
Ik zie ze doodgraag en geniet bij momenten ook echt van haar onvoorwaardelijke liefde. Ik ben volledig beschikbaar van vrijdagavond tot en met maandagochtend en op die manier kan ze op momenten toch wat rust vinden.
Hoewel ik weet dat ze enorm goed en warm omringd wordt in de Lovie, slaat bij mij telkens de stress toe op zondagavond. Zondagnacht slaap ik enorm slecht en voel ik de innerlijke onrust in mijn eigen lijf opborrelen.
Op maandag vertrekt ze maar ik voel aan heel mijn hebben en houden dat ze diep in mij verankert zit. Ze is fysiek niet aanwezig tijdens de week maar ze zit zo diep verworteld dat ik ze eigenlijk niet kan lossen.
Bij elke nieuwe afspraak die we maken, is het aftasten of dit lukt voor haar. Afspraken, grote boodschappen, culturele uitjes of logeerpartijtjes van vrienden van de broers worden in de week georganiseerd.Onze week is op het vlak van vrijheid ons weekend, met dat verschil dat we daarbij allebei een full-time job combineren.
Ik start telkens mijn werkweek met lege batterijen en gelukkig kan ik me opladen bij mijn collega’s en in mijn job.
Ik communiceer over hoe het weekend was, denk vooruit om haar zo weinig mogelijk onverwachte hindernissen te moeten overwinnen, vertaal haar noden in concrete handvaten, rijd met momenten over en weer Poperinge om in overleg te gaan,..
Ik vecht tijdens de week voor haar rechten, deel ons zorgverhaal en strijd voor zorggarantie die er op dit moment niet is.
Ik kan tijdens de week mijn rust niet meer terugvinden. Ze zit in elke vezel van mezelf en elke vezel staat ook onder spanning. Haar ‘anders vasthouden’ is op momenten haar krampachtig vastklemmen.
En de angst van ‘hoe lang hou ik dit vol’ is bij momenten verlammend.
