Deze week mocht ik drie maal de rit naar Poperinge en terug doen.
Eén maal om zus te brengen, twee maal om aan de werkgroep ‘Perspectief’ binnen de Lovie ONS perspectief te gaan vertellen.
Wat het betekent om een zorgenkind te hebben, wat wij verwachten van ‘gedeelde zorg’. Ik deed dit al een paar keer, maar dit keer is het des te spannender omdat ik niemand op de tenen wil trappen. We zijn heel gelukkig met de manier waarop ons meisje omarmd wordt binnen de Lovie. Daarnaast probeer ik ook zachtjes een aantal persoonlijke puntjes aan te kaarten…
Ik blijf wel nog altijd keihard de super-orto’s van haar lagere school missen! Bij hen mocht ik groot maar ook superklein en kwetsbaar zijn. Voor mij zijn alle mensen die rond Marie staan één grote wir-war van personen en nog steeds niet duidelijk wie met wie op welke manier communiceert.
Ik mis het persoonlijk contact met andere ouders, het kunnen delen van dezelfde ‘kleine/grote muizenissen’ en onze hindernissen op ons parcours kunnen vertellen.
Ik mag ons perspectief even in de hoofden en hopelijk ook de harten van de professionals brengen.
Ik voel dat ik ze meekrijg en hoe ze de bril van ‘zorgouders’ durven opzetten. Het worden twee interactieve momenten, met eerlijke vragen en antwoorden.
Ik kruip twee maal doodcontent maar ook compleet uitgeblust in mijn auto.
Dit is wat ik het liefste doe, dit is waar mijn missie ligt!
Ons perspectief in de hoofden van anderen laten groeien!
