Volgend weekend blijft Marie een weekendje in de Lovie. Niet omdat wij weg moeten, maar gewoon omdat we dit planden op een moment dat we weer terug op krachten moesten komen.
Dit weekend kruipt ze terug in mij, en ik in haar. Dit keer ben ik het die zinder en zij voelt dit als geen ander aan.
En dan opeens… weet ons zus het niet meer. Er volgt een kortsluiting en dikke tranen. Mijn hart breekt en ik kan niets anders dan meehuilen.
Het wrede schuldgevoelbeest hapt venijnig toe.
Ik voel me zoooooooooooooo schuldig en moet mijn volle verstand erbij houden om het niet uit te schreeuwen: ‘kom gewoon naar huis volgend weekend mijn meisje!’ Maar ik ben ‘dapper’ en blijf bij ons oorspronkelijk plan.
Samen huilen en in mekaar kruipen is wat ons samen redt op dit moment.
