We planden dit jaar voor het eerst een korte vakantie met ons meisje alleen.
Zaterdagmorgen stond ze al om 6u15 naast ons bed. Geen tijd te verliezen!
We haasten ons met het ontbijt en kruipen de auto in. Onze bestemming is Goes, niet meer dan anderhalf uurtje rijden. Een bestemming op maat van zus, want ze HAAT het om lang in de auto te zitten. Marie zet zich vooraan en is onze DJ onderweg. Haar specialiteit is ‘muziekquiz’ want langer dan een paar seconden laat ze haar liedjes niet horen. Haar playlist is eindeloos, heel gevarieerd en voor je het weet afgewerkt.
We slapen in een ‘otelletje’ en dat op zich is een feest voor haar. Ze verheugt zich nu al op het ontbijtbuffet. Marie kan niet kiezen, dus ze wil het liefst van alles eens proeven. Het is telkens een hele uitdaging om haar te laten genieten en toch wat te begrenzen.
Ze wimpelde ons elke dag voor dag en dauw uit bed want stel je voor dat je te laat bent voor het buffet. Elke morgen moesten we dan ook creatief de tijd doven en al onze animatietruken bovenhalen.
We mogen onze kamer maar in om 15u. We moeten dus nog een hele poos overbruggen. Het stadje bezoeken interesseert haar geen zier. Ze sleurt ons aan een hels tempo door het stadje en wil eigenlijk liefst van al NU haar kamer bezichtigen. We boekten bij ons arrangement een proeverij van oesters en ook hier loopt ze niet wild van. We rennen door de kwekerij en moeten ons best doen om eventjes van onze heerlijke oesters te genieten.
Op naar de kamer! Ze vindt het heerlijk om samen met ons een kamer te delen!
Op dag 2 staat er een fietstocht op het programma. We fietsen naar Vere en terug, een tocht van 55 km. We boekten voor haar een elektrische fiets, anders geraken we geen 5 km verder. Ze vindt de elektrische fiets de max en ontdekt al snel dat ze met haar fiets op de sportstand een stuk sneller gaat. Wij boekten gewone fietsen en wij hebben dan ook 55 km de achtervolging mogen inzetten. Stikkapot!!
Als kers op de taart bezoeken we twee dagen de Efteling en verblijven we ook in het Eftelinghotel.
Voor Marie is dit het summum! Alle wereldrecords zijn daar dan ook gesneuveld: we rennen aan een hels tempo door het sprookjesbos, we proberen alle attracties aan een hels tempo uit en nog voor de show begint vraagt ze wanneer de show gedaan zal zijn.
Het moet een grappig zicht geweest zijn: een loslopende glimworm met twee ‘oudjes’ die keihard hun best moeten doen om haar bij te houden. Ons meisje geniet, glundert, bewondert en is verwonderd…
Ze zit constant op de wip tussen op stoere attracties zitten en meegesleept worden door kinderlijk geluk bij de sprookjesfiguren en de magische sprookjeswereld waarin ze wordt ondergedompeld in de feeërieke attracties.
Het verloop van dag twee kan je al raden… Om 6u staat ze al naast ons bed en is ze er klaar voor! We moeten een uur overbruggen voor we mogen ontbijten en dan volgt onze grootste uitdaging: nog twee uur voordat het park opengaat. Het wordt alweer een challenge om mijn rust te behouden, om even adem te happen nadat ze voor de 1000ste keer vraagt ‘wat moet ik nu doen’ en alles uit mijn animatietrukendoos boven te halen. Haar enthousiasme is zo oprecht, ik kan het haar eigenlijk niet kwalijk nemen.
Na vier dagen hollen, rennen en fladderen komen we terug thuis. Thuis komen is voor haar al even leuk als vertrekken. Terug naar het bekende, terug naar haar structuur en routines.
Ik denk dat we eindelijk de juiste formule voor haar vakanties hebben gevonden. Niet te lang, niet te ver en compleet in het teken van haar. Er moeten geen compromissen gesloten worden. We volgen haar tempo en haar interesses en laten eigenlijk onze ‘verwachtingen’ rond reizen los.
We laten ons krampachtig willen nastreven van ‘gezellige gezinsvakanties’ los en vermijden op die manier vele frustraties en onmacht.
Morgen vertrekken we met onze jongens. Ze voelt dat we haar een tijdje moeten missen en vraagt dan ook waarom ze niet mee mag…
Ik vind dit telkens een hartverscheurende vraag. Maar ik weet ook dat ik even échte vakantie nodig heb om er dan weer volledig te zijn voor haar.
