En dan is het 11 mei 2018!
Een jaar hebben we gedroomd, gedacht, gepland en gekoesterd… En nu breekt de dag aan dat we effectief het vliegtuig op stappen en vertrekken naar het andere eind van de wereld.
Ik kan het moeilijk vatten…
Tijdens de workshops Magenta pleit ik telkens voor me-time, voor zelfzorg,… maar ik moet bekennen dat ik zelf een hele slechte leerling ben op dat vlak. Ik vind mezelf niet zo belangrijk en plan zelden zaken voor mezelf in. Maar nu ga ik wel een tijd van ‘ontplofte me-time’ tegemoet!
Het wordt een hele ervaring op vele vlakken. Ik ben nog nooit zo lang gescheiden geweest van mijn gezin, van mijn man, van mijn kinderen… Ik ben nog nooit zo ver op reis geweest. Ik heb nog nooit verlof genomen zomaar eventjes voor mezelf.
Maar ik heb vele supporters rond mij die me dit compleet gunnen, die lieve kaartjes en sms-en sturen om mij het allerbeste te wensen. En mij vooral de boodschap te geven: geniet ervan!
Ik ga er echt van genieten, ik besef dat dit een unieke ervaring zal worden en dat ik hier de energie zal uithalen om nog vele jaren op te teren.
Ik stap morgen met een heel klein hartje op het vliegtuig… Ik voel het schuldgevoel nu al groeien, ik besef dat het afscheid me zwaar zal liggen. Ik stap vooral ook met heel veel goesting op dat vliegtuig want ik weet dat ik met Mieke en Sofie de reis van mijn leven zal maken.
Dankbaar omdat mijn man me deze reis gunt, omdat mijn jongens mij stimuleren om deze ervaring voor mezelf mee te maken, omdat vrienden en familie me langs alle kanten steunen, omdat ik weet dat ons meisje door haar papa en de lieve zorgen in de Lovie die weken zal overbruggen.
Het wordt een hele ervaring ook voor mij en haar. Ik zal ze even letterlijk moeten loslaten, zij zal ook leren om even van mij los te komen. Ik neem het liedje: ‘als ze lacht’ mee en gaf ook haar de tip om ons lijflied te beluisteren als ze me mist.
Ze glimlacht, geeft me een knuffel en zegt: ‘gaat lukken moeke’.
Met deze moedige woorden stap ik morgen gezwind het vliegtuig in!
