Zondag is het dag van de Zorg. Al de hele week komt er telkens een facet van ‘ZORG’ aan bod in Hautekiet.
Ik hoorde gisteren de oproep om mantelzorgers aan het woord te laten komen. Jan zou vanuit het dienstencentrum in Antwerpen life uitzenden én Yevgueni komt langs.
Ik schiet meteen in de pen en stuur een mail met de vraag om ook naast kinderen die voor hun ouders zorgen ook ouders die voor hun zorgkinderen de zorg opnemen aan bod te laten komen.
Het duurt niet lang of ik krijg een mail terug met de vraag of ze me kunnen opbellen.
Ik krijg een lieve Lotte aan de lijn en kan kort ons verhaal doen. En dan volgt de vraag: ‘kan je morgenochtend in de uitzending langskomen?’ Jipla! Morgen hebben we allebei een dagje congé dus kan de vroege rit naar Antwerpen doorgaan.
En dan kom je dan binnen in het dienstencentrum met een heel klein hartje en knikkende knieën. We worden eerst voorgesteld aan Jan Hautekiet, een heel minzame man. En dan zit Klaas daar zo maar eventjes in een zeteltje een koffie te drinken. Ik trek mijn stoute schoenen aan en ga hem goeie dag zeggen. Voor ik het helemaal goed besef zit ik gewoon naast hem en slaan we een praatje. Ik beken dat ik de fan ben die een mailtje stuurde naar Annemie Peeters om ze te vertellen wat ‘Als ze lacht’ voor ons betekent. Hij glimlacht en herinnert het zich nog…
Al heel snel komen ook de andere bandleden bij ons zitten en wordt het een gezellig onderonsje.
De uitzending start en er komen telkens beklijvende verhalen aan bod. Jan is een krak in het luisteren, de juiste toon vinden en de vinger op de pols houden. Een vrouw die haar partner thuis verzorgt, Gella Vandecaveye die haar mama in huis nam en een man waarvan zijn vrouw de diagnose jongdementie kreeg en nu moet krabben om financiëel rond te komen.
En dan is het aan mij… spannend! We krijgen de kans om in naam van alle zorggezinnen onze onmacht uit te spreken. Het niet ingeschaald krijgen van de zorg die we opnemen, de eeuwige strijd voor zaken waar je recht op heb maar zo hard moet voor vechten, onze onzekere toekomst waar ‘zorggarantie’ een lege doos blijkt te zijn.
En dan komt de kers op de taart!
Jan maakt moeiteloos een brugje naar ONS lijflied. Voor ik het allemaal goed besef worden de eerste noten van dit prachtlied ingezet en krijgen we zomaar een persoonlijk concertje.
Ik geniet, zing stiekem mee en laat deze buitengewone ervaring binnenkomen.
