We zitten in de bergen, in de sneeuw, met een heel stel vrienden. We genieten enorm, de kinderen én de volwassenen herleven in deze berglucht.
We lachen ons te pletter, we zorgen voor mekaar, we hebben respect voor iedereen zijn eigen ik-je, iedereen mag gewoon zichzelf zijn, we springen in voor mekaar, nemen over, …Het is de onbetaalbare vriendschap uit de boekskes!
Ik belde vanavond met Marie. Ze verblijft in haar leefgroep waar ze gekoesterd en graag gezien wordt. Toch hoor ik aan de telefoon dat ze het lastig heeft. Ze is ‘nukkig’ en ze weten niet waarom, ze is moe en loopt geprikkeld rond. Als ik haar stem hoor, vraag ik wat er scheelt. ‘Ik mis jou’.
De woorden raken me dieper dan ik zou willen. Ons gesprek verloopt eerder ‘snotterig’, althans van mijn zijde. Ik probeer me zo sterk mogelijk te houden en hoor ook wel dat ze zich eigenlijk amuseert. Ze sluit het telefoongesprek af met nog iedereen eens aan de telefoon te laten komen en de groetjes te doen. Ze glundert door de gsm!
Ik heb het lastig, mis mijn ’totale gezin’ en blijf het moeilijk vinden om twee sporen te hebben in ons gezin. Ik weet dat ze het goed heeft, dat ze niets heeft aan skiën en wij ook wel recht hebben om onze batterijen op te laden. De rationele redenen wegen zeker op tegenover de emotionele!
Maar nu heb ik alvast mijn kwartiertje even opgespaard en laat ik de emoties hun werk doen.
Ik begin stiekem naar zaterdagavond te verlangen….
