Vandaag is weer zo’n dag waarop het lijkt alsof je overal achterna holt, en op alle plaatsen terzelfdertijd moet zijn…
Ik sta geparkeerd op de parking vlakbij het kasteel van de Lovie. Tussen twee werkafspraken even ‘snel’ over en weer gereden naar het afgelegen Poperinge voor een overleg met de dokter, Elke (opvoedster van Beukendreef), Sabrina (klasleerkracht) en Heidi (sociale dienst).
Ons meisje loopt al een heel eindje overprikkeld rond, kan de prikkels niet meer filteren. Alles komt ongenuanceerd binnen en op alles heeft ze de neiging om in te pikken. Ze wordt overmand door alles wat ze hoort, ziet, voelt, … De filter is compleet weg.
Het overleg was oorspronkelijk gepland voor eind februari maar die termijn leek mij niet overbrugbaar. Ik heb even mijn stoute schoenen aangetrokken en toch nog een tweede mail gestuurd met de uitdrukkelijke vraag om het overleg vroeger te laten doorgaan. Ik ben niet echt een ‘eisende’ mama maar heb in de loop van de jaren wel geleerd om echt door te duwen op die momenten die belangrijk zijn.
Vandaar ook het ‘holderdebolder’overleg.
Ik weet nog hoe weigerachtig we waren tegenover medicatie, hoe we dit zo lang mogelijk uit haar leven wilden weghouden… De medicatie blijkt een serieuze ondersteuning voor het vinden van haar basisrust.
Op het einde van het overleg komen we tot de volgende conclusie: we geven onszelf en Marie nog drie weken tijd om weer op haar plooi te komen. Als ze tegen dan haar basisrust niet teruggevonden heeft, kan de medicatie omhoog.
Even tanden bijten dus… maar dan met een termijn erop.
