We droomden altijd van een groot gezin. We hadden daarbij het grote geluk dat we heel gemakkelijk zwanger geraakten. Onze jongens waren heel gewenst maar ietsje minder gepland…
Marie was zes maanden oud toen ik opnieuw zwanger werd. Het was even paniek want onze meid was nog maar een ieniemiebaby. Ook onze nachten waren op dat moment rampzalig. Soms huilde ze om het half uur en was ze met niets te troosten. Maar dat gevoel ebde heel snel weg en euforie nam al snel deze plaats in.
We kondigden het heuglijke nieuws aan op 6 december 2002. De reacties waren heel verdeeld: van in ons armen vliegen van blijdschap tot zo overdonderd zijn dat er de eerste week geen proficiat af kon.
Voor ons kon in ieder geval het geluk niet op!
Terwijl ik tijdens de zwangerschap van Marie zo overtuigd was dat ze een zorgenkind ging zijn, was ik nu de rust zelve. Ik genoot van nieuwe leven in mijn buik.
Omdat ons meisje zo klein en onbeholpen bleef, liep het niet altijd van een leien dakje. Ze kon amper zitten en ik zette haar op het eind letterlijk op mijn dikke buik om haar mee te dragen.
Augustus 2003 was daarbij een hete zomer en ook dit vroeg zijn nodige energie.
Ik geraakte dan ook 7 weken op spoed met een baby die het wel gehad had daar in die buik. Ik kreeg baxters en de nodige platte rust voorgeschreven. Ik slijtte dapper mijn dagen vanuit verticale positie.
Ons mannetje zijn geduld was echter evenredig aan zijn gestalte en het duurde dan ook niet lang voordat hij resoluut voor het levenslicht koos.
Op 25 augustus kwam onze jongste zoon ter wereld en kreeg hij de naam Miel. Hij was vijf weken te vroeg dus moest hij even bekomen op neonatologie maar kon daarna snel terug mee naar huis.
Ik ben nog steeds zo dankbaar voor de onbezorgde zwangerschap en versneld vervolledigen van ons gezin. De zorgen van Marie waren nog niet aan de orde toen ik zwanger werd. We waren op dat moment ons niet bewust van het hebben van een zorgenkind. Dit impliceerde ook dat wij ons geen zorgen maakten over al dat niet gaan voor een derde kind met daarbij de kans dat het opnieuw een zorgenkind zou worden. Was ik me bewust geweest van de risico’s, dan had ik waarschijnlijk niet de moed en kracht gehad om voor een derde te gaan. Ik heb daarbij ongelooflijk veel respect en ontzag voor die zorgenouders die heel bewust de stap durfden zetten voor een nieuwe zwangerschap, zich heel bewust zijnde van mogelijke riscico’s.
Onze Miel is dan ook een zalige kerel die ‘het leven in het moment’ helemaal meekreeg van zijn papa. Hij geniet, gniffelt en heeft een heerlijke droge humor.
Hij was het die me dwong om mijn aandacht op onze kroost te vestigen en door te gaan.
Hij is het ook die leeft van dag tot dag, zich geen onnodige vragen stelt en door het leven gaat met een heerlijke glimlach!
