Telkens Marie naar huis komt, moet ik even wennen aan haar hoog energiepeil.En zij waarschijnlijk ook aan ons. Het gaat dan van nul naar honderd in een vingerknip.
Het is telkens klikken van een eigen tempo naar het turboversnelling. Hoog waarschijnlijk speelt mijn toenemende leeftijd hier ook een rol in .
Het start al bij het instappen in de auto. Mijn gsm wordt overgenomen en spotify speelt in een hels tempo haar muziek. Geen tijd om om liedjes uit te luisteren, een playlist wordt in een rotvaart overlopen.
Ze vertelt honderduit waarbij ik snel moet schakelen om de context van haar verhaal te begrijpen. Namen, plaatsen, momenten en activiteiten volgen mekaar op. Mijn hersenen gaan over naar hyperfocus om telkens van het ene verhaal naar het andere te schakelen. Ze verwacht van mij ook telkens dat ik haar verhaal kan aanvullen en/of corrigeren.
Tijdens de rit zoekt ze voor elke vraag waar ik geen antwoord telefonische bijstand bij haar papa en haar broers. Voor ik nog iets kan zeggen hangt ze al aan de lijn.
Thuisgekomen vliegt ze de woonkamer binnen en alles wat er vorige week nog niet lag, wordt onder de loep genomen. Omslagen worden opengescheurd, eventuele pakjes gaan open en alles in de woonkamer wordt gecheckt. Bij alles wat ze niet herkent stelt ze een vraag. Aangezien ze door de woonkamer wervelt, kan ik haar vragen niet bijhouden.
Het worden opnieuw dagen vol vragen, verhalen en ‘moeke’ weerklinkt in overvloed. Ze klikt haar als een magneetje aan mij en vraagt elke seconde mijn aandacht. Vragen moeten instant beantwoord worden, problemen direct opgelost. Ik hol haar achterna, ik doe mijn best om haar gedachten te volgen en sta paraat als ze me nodig heeft (altijd dus)
Lieve Marie, ik geniet enorm van je levenslust en enthousiasme. Je zorgt ervoor dat ik het beste van mezelf moet geven en dat ik op een bepaalde manier eeuwig jong blijf.
Maar mag ik morgen aub uitslapen?…
