De laatste maanden waren hier een opeenvolging van wikken en wegen, in overleg gaan en knopen doorhakken.
Ons Marie wordt 21 begin juli wat maakt dat ze recht heeft op een persoonsvolgend budget. Met dit budget kan Marie haar ondersteuning zelf inkopen bij een organisatie.
Hoe dan ook kan ze niet langer in de vertrouwde leefgroep kan blijven, ze moet plaats maken voor jongeren die op de wachtlijst staan. Afscheid nemen van vertrouwde begeleiders die Marie op dit moment kunnen lezen, haar kennen in haar dieptes en op haar hoogtes. Een team dat Marie hielp groeien naar een jongvolwassene die haar talenten mag benutten.
Op zoek gaan naar een nieuw plekje in de volwassenwerking is op zoek gaan waar er een plekje is voor haar. Lang gedacht dat ze levenslang op het domein in de Lovie zou wonen en daar ook een zinvolle dagbesteding zou vinden.
Vlak voor de paasvakantie kan ik op bezoek gaan naar het Begijnhof in Diksmuide. Er is een volledige vleugel gerenoveerd. De huisjes van de begijntjes worden omgebouwd tot moderne studio’s met uiteraard respect voor de eigenheid. Twee van de huisjes worden samengevoegd tot eén huisje waar zes cliënten kunnen wonen. Dit met constante ondersteuning.
De eigenheid van dit project, de kleinschaligheid van het wonen en de combinatie met een atelier achter de hoek zorgen ervoor dat ik razend enthousiast ben over dit project. Samen wonen met zes personen lijkt heel hard op een gezinssituatie. Minder bewoners betekenen minder interacties, iets waar Marie enorm gevoelig voor is en ook snel op inspeelt. De geborgenheid van het Begijnhof in combinatie met de mogelijkheden die de stad Diksmuide biedt. Niet langer afhankelijk zijn van vervoer vanop het domein maar de faciliteiten (bibliotheek, terrasje, hobbymogelijkheid) die letterlijk op wandelafstand liggen. Een atelier achter de hoek waardoor ze op eigen tempo kan opstaan en niet afhankelijk is van een bus die elk moment kan vertrekken. Allemaal factoren die enkel haar innerlijke rust kunnen waarborgen.
Een volgend overleg met school en leefgroep is kort maar krachtig. Samen komen we tot het besluit dat Marie klaar is voor de volgende stap.
We stappen over naar Diksmuide, met dan ook de consequentie dat ze niet langer naar school kan. Het afscheid van het fantastisch team van cluster 2 komt op die manier voor iedereen veel te snel. Het veilige nest waarin zij mocht groeien en wij ons gedragen voelen.
Halverwege mei kregen we dan uiteindelijk een brief van het VAPH in de bus. Een brief die heel bepalend is voor haar en onze toekomst. Afhankelijk van de grootte van haar budget dat ze nu al krijgt, kunnen we bepaalde beslissingen nemen. Je kan enkel die zorg inkopen waarvoor je een budget voor hebt, ook al is je zorgvraag groter. Heel lang gevreesd dat haar budget ontoereikend zou zijn wat impliceert dat één van ons twee de zorg thuis terug moet opnemen. We kussen onze ‘pollekes’… haar budget is groot genoeg om de volledige overstap te kunnen maken.
Uiteraard zijn we dolgelukkig, aan de andere kant voelt het enorm ongemakkelijk voor zoveel andere gezinnen die moeten ploeteren met een budget dat er nog niet is of veel te weinig is. Het budget dat in het leven werd geroepen om zelf regie te hebben over je leven is mooi op papier. Maar ook afhankelijk van dat ene papiertje waarop staat hoeveel budget je uiteindelijk kan inzetten. Bij zo’n momenten voel ik me precies een wanhopige vluchteling die tijdens de oversteek een aantal mensen de diepe zee induwt om zelf het beloofde land te halen.
Maandag kreeg ons meisje haar diploma. Met haar vertrouwde klasgroep werden we verwend met lekkers. Er volgde een speech en een echt diploma waarop haar kernkwaliteiten nog eens extra in the picture werden gezet. Ons miss genoot van de aandacht, wij glimden mee van trots.
Vandaag vieren we feest! Feest dat uitgesteld werd door Corona. Achttien jaar worden vierden we in intieme kring. Haar éénentwintigste verjaardag wordt een heerlijk feest. Een feest om haar te vieren, om haar diploma in de kijker te zetten en om de volgende stap feestelijk aan te kondigen.
